సాంబారు.. ఒక చెరగని ముద్ర

"నాన్నోయ్! ఇక్కడ సాంబారిడ్లి సూపరుంది."

ఆదివారం ఉదయం గీతా కేఫ్‌లో ఇడ్లీ సాంబారు తింటూ నా పుత్రరత్నం కామెంట్. 

"నీకంతగా నచ్చితే రెండ్రోజుల్లో మళ్ళీ వద్దాం. అప్పుడు మళ్ళీ తిందువుగాన్లే." అంటూ - జ్ఞాపకాల్లోకి జారిపోయాను. 

                      

కొన్నాళ్ళక్రితం ఒంగోలు వెళ్ళాల్సిన పని పడింది. ఉదయం కార్లో బయల్దేరాను. దార్లో టిఫిన్ (మనం బ్రేక్‌ఫాస్ట్‌ని 'టిఫిన్' అంటాం, తెలుగేతరులకి టిఫిన్ అంటే అర్ధంకాదు) కోసం డ్రైవర్ చిలకలూరిపేటలో కారాపాడు. హోటల్ పేరు పధ్మనాభ హోటల్. విశాలమైన హాల్. పదిపదిహేను దాకా టేబుళ్ళు, డజన్లకొద్దీ కుర్చీలు. కూర్చునే ప్లేస్ కోసం వెయిట్ చెయ్యాల్సొచ్చింది. ఓ పక్కన్నిలబడి అక్కడి వాతావరణాన్ని గమనించసాగాను. 

దాదాపు అందరూ ఇడ్లీ, వడ సాంబారు తింటున్నారు. ఓ పక్కన పెద్ద ఇత్తడి గంగాళాలు నాలుగైదు నిలబెట్టి ఉన్నయ్. వాటినిండా పొగలు గక్కుతూ చిక్కటి సాంబారుంది. వంటగదిలోంచి పెద్దపాత్రల్లో వేడివేడి ఇడ్లీలు, గారెలు మోసుకొచ్చి ఓ గంగాళంలో పడేస్తున్నారు. అవన్నీ సాంబారులో పూర్తిగా మునిగేట్లుగా ఒకతను పెద్ద చిల్లుల గరిటెతో వాటిని నొక్కుతున్నాడు. 

ఇంకో గంగాళంలో - సాంబారు పీల్చుకుని ఉబ్బిపోయున్న ఇడ్లీల్నీ, గారెల్నీ - స్టీలు హస్తంతో పక్కనే వున్న టేబుల్ మీద వరుసగా పేర్చబడున్న ప్లేట్లల్లోకి.. ఇడ్లీ, గారెలు ఏమాత్రం విరక్కుండా, చెదిరిపోకుండా అత్యంత లాఘవంగా మారుస్తున్నాడు.      

కొంతరు - విమానం నడపటం, గుండె ఆపరేషన్ చేయటం వంటి సంక్లిష్టమైన పన్లని అలవాటైపోయి - చాలా సింపుల్‌గా, మెకానికల్‌గా చేసేస్తారు. చూసేవారికి అదేమంత గొప్పపనిగా అనిపించదు. కానీ - దానివెనక ఎంతో సాధన ఉంటుంది. సాంబారిడ్లీల్ని పేర్చే వ్యక్తి కూడా ఆ కోవలోకే వస్తాడని అనిపించింది. కొద్దిసేపు అతణ్నలా ఎడ్మైరింగ్‌గా చూస్తుండిపోయాను.    

అమ్మయ్య! ఇప్పుడు నాకో కుర్చీ దొరికింది. ఆర్డర్ తీసుకోకుండానే (అక్కడందరూ ఫస్ట్ గేర్ సాంబారుతోనే వేస్తారేమో) నాముందుకు పొగలు గక్కుతున్న ఇడ్లీవడ సాంబారు వచ్చి చేరింది. అంతదారుణమైన వేడితో సాంబారిడ్లీ తినే ధైర్యం లేనందున, కొంచెం వేడి తగ్గాక తిందామని నిర్ణయించుకుని - ఆ విశాలమైన హాలుని మరొకసారి పరికించాను. 

సర్దా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ తినే హోటలు వాతావరణం నాకలవాటు. కానీ అక్కడెవరూ కబుర్లు చెప్పుకోటల్లేదు! సీరియస్‌గా స్పూన్లతో గారెల్నీ,ఇడ్లీల్నీ గుచ్చుతూ, పొడుస్తూ, ముక్కలుగా (నరుకుతూ) చేసుకుని తింటున్నారు.  

అంతమంది ఏకాగ్రతగా ఒకేసారి ఒకేపని చేస్తూండటం ఆశ్చర్యంగా వుంది. ఇది ఇడ్లీవడ సాంబారు తినే కార్ఖానానా! నాకీ వాతావరణం - ఒక కార్ల కంపెనీ తయారీ యూనిట్‌ని చూస్తున్నట్లుగా, స్పీల్‌బర్గ్ సినిమాలో నలుగురిని వందమందిగా చూపే గ్రాఫిక్ వర్క్‌లాగా అనిపించింది. ఈ సాంబారు - నిరంతరం ప్రవహించే గంగానదివలే, సాంబారు తాగేవారందరూ ఋషులవలే కనిపించసాగారు.         

సాంబారు వేడి తగ్గినందున - తిండం మొదలెట్టాను. అద్భుతం, అమోఘం అంటూ యేవో పడికట్టు పదాల రొటీన్ వర్ణనలు తప్ప, రుచుల్ని వివరిస్తూ రాయడం నాకు చేతకాదు. అయినా - ఇక్కడ ఇంతమంది ఋషులు సాంబారోపాసన చేస్తుంటే రుచి గూర్చి సర్టిఫికేట్ అవసరం వుందా! 

ప్రతిమనిషికీ తన ఇంటలెక్చువల్ స్థాయి, అభిరుచిలననుసరించి కొన్ని మధుర స్పృతులు, అనుభవాలు మదిలో నిక్షిప్తమైపోతాయి. అది కొందరికి తమ ఇష్టదైవం పాదపద్మముల దర్శనభాగ్యమైతే, మరికొందరికి ఇష్టసఖి ప్రేమగా తొలిసారి లాలనగా పిలిచినప్పుడు కలిగే పులకరింతా, పలవరింతా, థ్రిల్లింతా కావొచ్చు. 

నాకన్ని గొప్ప అనుభవాల్లేవు, పెద్ద ఇమేజినేషనూ లేదు. అభిరుచి అంటే అర్ధం తెలీదుగానీ - రుచి అంటే అర్ధం తెలియాల్సినదాని కన్నా కుంచెం ఎక్కువే తెలుసని తెలుసు. అందుకే చిలకలూరిపేట పద్మనాభ హోటల్ సాంబారిడ్లీ వడ నా మదిలో చెరగని ముద్రేసింది. కాబట్టే - నిన్నమొన్న జరిగినట్లు అనిపిస్తుంది.   

(photos courtesy : Google)