ఇల్లు నీది! ఇక్కట్లు నావి!!

అతడు నా చిన్ననాటి స్నేహితుడు. సరదాగా కబుర్లు చెబుతాడు. అతనితో కాలక్షేపం నాకు హాయిగా ఉంటుంది. ముఖ్యంగా అతని భార్య నన్ను 'అన్నయ్యా!' అని సంబోధించదు.. ప్రాణానికి సుఖంగా ఉంటుంది. అంచేత ఆ ఆదివారం సాయంకాలం నా మిత్రుని ఇంట్లో ప్రత్యక్షమయ్యాను.

మావాడు హడావుడిగా ఇంట్లోంచి బయల్దేరుతున్నాడు.

"భలే టైం కొచ్చావు. రావుగారితో పనుండి వెళ్తున్నాను. దార్లో హాయిగా కబుర్లు చెప్పుకోవచ్చు. పదపద!" అంటూ నన్ను లాక్కెళ్ళాడు.

ఏవో కబుర్లు చెబుతూ తన డొక్కు మోటార్ సైకిల్ పోనిస్తూనే ఉన్నాడు. ఊరు బయటకొచ్చేశాం. 

"ఏమి నాయనా? ఎవరో రావు పేరు చెప్పి నన్నేమన్నా కిడ్నాపు, గట్రా చెయ్యట్లేదు గదా!" నవ్వుతూ  అన్నాను.

మావాడు పెద్దగా నవ్వాడు. 

"రావుగారు పెద్ద కాటన్ వ్యాపారి. కోట్లల్లో టర్నోవర్ చేస్తారు. ఆయన ఇల్లు చాలా పెద్దది. ఇంత చిన్న ఊళ్ళో అంత పెద్ద ఇల్లు పట్టదు. అందుకే ఊరు బయట ఇల్లు కట్టుకున్నాడు. ఇల్లు చూస్తే కళ్ళు తేలేస్తావు." అన్నాడు.

కొద్దిసేపటికి మోటార్ సైకిల్ ఆపాడు. ఎదురుగా ఒక పేద్ధ ఇల్లు. చిన్నసైజు కోటలా ఉంది. ఊళ్ళో ఇంత పెద్ద ఇల్లున్నట్లు ఇప్పటిదాకా నాకు తెలీదు.

ఇంటిముందు ఖాకీ డ్రస్సులో వాచ్ మాన్. మావాడు అతనితో ఏదో చెప్పాడు. అతగాడు ఇంటర్ కమ్ లో ఎవరితోనో మాట్లాడి లోపలకెళ్లమన్నట్లు సైగ చేశాడు. ఇంటి ముందు విశాలమైన లాన్. పోర్టికోలో పెద్ద కుక్క. ఆ కుక్క మమ్మల్ని చూసి గంభీరంగా, హుందాగా, బద్దకంగా, నిర్లక్ష్యంగా మొరిగింది.

"నీ ప్లాన్ ఇప్పుడర్ధమయ్యింది. ఇంట్లోకి తీసికెళ్ళి ఈ కుక్కతో కరిపించి నన్ను చంపెయ్యబోతున్నావ్! అంతేనా?" అన్నాను. సమాధానంగా మావాడు మళ్ళీ పెద్దగా నవ్వాడు. 

పోర్టికోలో ఓ మూలగా చెప్పులు విడిచి హాల్లోకి అడుగెట్టాం. ఆ హాలుని పరికించి చూశాను. అది చాలా విశాలమైన హాలు. విశాలంగానే కాదు.. చాలా ఖరీదుగా కూడా ఉంది. గోడకి పెద్ద టీవీ. దానికెదురుగా అంతకన్నా పెద్ద సోఫా. 

ఆ సోఫాలో నల్లగా, పొట్టిగా, బట్టతలతో ఒక ఆసామి. తెల్ల లుంగీ, ఫుల్ చేతుల బనియనుతో ఉన్నాడు. "రావయ్యా! రా! పనుంటే తప్ప కనపడవా?" అంటూ బొంగురుగొంతుతో మావాణ్ణి ఆహ్వానించాడు. ఆయన ఆ ఇంటి ఓనరని అర్ధమైంది.

"అయ్యో! ఎంతమాటన్నారు సార్! తమవంటివారి దర్శనం చేసుకోవడం మా భాగ్యం." వినయంగా ఒంగిపోతూ అన్నాడు మావాడు. నేను ఫలానా అని ఆయనకి పరిచయం చేశాడు. ఆయన నన్ను చూసి పలకరింపుగా తల పంకించాడు.

కొద్దిసేపటికి ఆ పొట్టి బట్టతల ఇల్లు చూపించడం మొదలెట్టింది. మమ్మల్ని గదిగదికి తిప్పుతూ, ఆ గదుల ప్రత్యకతని వివరిస్తూ ఇల్లంతా తిప్పసాగాడు. ఇంటి కట్టుబడికి వాడిన సిమెంట్, ఇసుక.. వాటి రేట్లు మొదలైన వివరాలు కూడా పూస గుచ్చినట్లు చెప్పసాగాడు. 

కొద్దిసేపటికి నాకు ఆ ఇంటికి ఆయనో గైడ్ లా కనిపించసాగాడు. ఆర్కిటెక్ట్ ఎవడో ముంబాయి వాట్ట. చెక్క పనివాళ్ళు చెన్నై నుండి వచ్చారట. పైపుల పనివాళ్ళు హైదరాబాదు నుండి వచ్చారట. గోడలు నునుపుకి కారకులు ఎవరో బీహారీలట. 

నాకు విసుగ్గా ఉంది. ఈ ఆదివారం ఈ ఇంటి పిచ్చోడి చేతిలో ఇలా ఇరుక్కుపోయ్యనేమిటి! మావాడికి ఆయన చెప్పేది నోరు తెరుచుకుని మరీ వింటున్నాడు. అప్పుడప్పుడు మరిన్ని వివరాలడుగుతూ ఆయన్ని తెగ మెచ్చుకుంటున్నాడు. మొత్తానికి ఆ ఇంటిగలాయనతో మావాడికి ఏదో పెద్ద పనే ఉన్నట్లుంది. అందుకే కుట్ర పన్ని మరీ అతిగా పొగిడేస్తున్నాడు.

మావాడి ప్రశ్నలకి ఆయన ఆనందపడిపోతూ.. మురిసిపోతూ.. ఇల్లంతా తిప్పితిప్పి చూపిస్తూ.. ఆ ఇంటి  ప్లాన్ ఎప్రూవల్ కి మంత్రిగారిని ఏ విధంగా మొహమాటపెట్టిందీ, కట్టుబడి కోసం ఎవరెవరిని ఏ విధంగా మోపు చేసింది వివరించసాగాడు. 

దేవేంద్రలోకంలో ఏసీ బెడ్రూములూ, విశాలమైన లాన్స్ ఉంటాయా? మందపాటి టేకు ఫర్నిచరూ, మెత్తటి సోఫాలూ, ఖరీదైన మంచాలు, రంగురంగుల కర్టన్లు ఉంటాయా? నేనెప్పుడు చూళ్ళేదు. కావున నాకు తెలీదు. ఉన్నట్లయితే మాత్రం ఆ ఇంటిని ఇంద్రభవనం అనొచ్చు. 

డబ్బు సంపాదించినవారు ఆ డబ్బుతో ఇల్లు కట్టుకుంటారు. అది వారి ఇష్టం. నాకంత డబ్బులు లేవు. ఉంటే ఏం చేస్తానో ఊహంచి ఇప్పుడే చెప్పలేను. సిరివెన్నెల సీతారామశాస్త్రి మార్కెట్ చేస్తున్న 'సువర్ణ భూమి' లో ప్లాట్ కొనుక్కుని సొంత ఇంటి కల నిజం చేసుకుంటానేమో తెలీదు.    

                 
కాకపోతే నాకు నా ఆలోచనలలో 'అందమైన సొంత ఇల్లు' అన్న ఎజెండా ఏనాడూ లేదు. పడుకోడానికి మంచం, కాలకృత్యాలు తీర్చుకోడానికో గది ఉంటే చాలు. పాలు మాత్రమే తాగేవాడికి ఎంత ఖరీదైన విస్కీ ఇవ్వజూపినా ఏమి ప్రయోజనం? నేను అంత గొప్ప ఇంటిని యాంత్రికంగా, యధాలాపంగా చూడటం ఆ పొట్టి బట్టతలకి నచ్చినట్లు లేదు. 

ఒకడు ఎంత మెచ్చుకున్నా ఇంకొకడు నిర్లిప్తంగా, నిరాసక్తంగా ఊరుకుండిపోవటంతో ఆ ఇంటాయనకి రావలిసింత 'కిక్' వచ్చినట్లు లేదు. మొహం ముడుచుకుంది. 'మొహం నల్లబడింది.' అన్రాయడానికి కుదర్దు.. ఆయన ఆల్రెడీ నల్లగా ఉన్నాడు కాబట్టి.    

              
అటు తరవాత కాఫీ తాగుతున్నంతసేపు కనీసం నాకేసి చూడలేదు ఆ పెద్దమనిషి. మావాడితో మాట్లాడుతూ నేనసలక్కడ లేనట్లే ప్రవర్తించాడు. ఏదో లావాదేవి గూర్చి సీరియస్ గా మాట్లాడుకున్నారిద్దరు. 

పాపం! ఆ బట్టతల హృదయం గాయపడినట్లుంది. తన ఇల్లు మెచ్చుకోకుంటే ఆయన అంత సీరియస్ గా రియాక్ట్ అవడం నన్నాశ్చర్యపరుస్తుంది. ఆయన కట్టించింది ఇల్లే గదా. ఆ మాత్రానికే 'అమరశిల్పి జక్కన' లా ఫీలయిపోవాలా? 'నా ఇల్లు నచ్చకపోతే నువ్వు నా శత్రువ్వి' అన్నట్లుగా ఆయన ప్రవర్తిస్తున్నాడు. జార్జ్ బుష్ గాడి చుట్టమేమో!  

నాకిన్నాళ్ళు కవిత్వాన్ని, కళాకారుల్ని మెచ్చుకోవటం తెలుసు. మంచి పుస్తకాన్ని ఇష్టపడటం తెలుసు. కానీ ఎందుకనో ఎంత ప్రయత్నించినా సోఫాలనీ, కర్టన్లనీ మెచ్చుకోవటం తెలీటల్లేదు. నాకీ ధనవంతుని పట్ల ఈర్ష్యాసూయలు ఉన్నాయా? ఏమో! 

తిరుగు ప్రయాణంలో మావాడి మీద ఎగిరాను. 

"ఆయన ఆ ఇంటికి దిష్టిపిడతలా ఉన్నాడు. ఏవిటో ఆ ఘోష. ఒక్కముక్క అర్ధం కాలేదు నాకు. పిచ్చెక్కించాడు. నా ఆదివారాన్ని చెడగొట్టావు. నీకు బుద్ధి లేదు." అన్నాను. 

"ఆయనేదో మోజు పడి ఇల్లు కట్టించుకున్నాడు. నాలుగు మంచి ముక్కలు చెబితే మన సొమ్మేం పోయింది? నీకసలు బొత్తిగా లౌక్యం లేదు. నీ మీద కోపంతో నా పనికి ఎసరు పెడతాడని భయపడ్డాను." అన్నాడు మావాడు.

"అయితే నీ పని అయిందంటావు. కంగ్రాట్స్." అన్నాను.

"అయినట్లే ఉంది. లేకపోతే ఆ గోడల్ని, బండల్ని పొగిడే అవసరం నాకేంటి?" అన్నాడు మావాడు.

"ఎవరైనా మనుషుల్ని ప్రేమిస్తారు. కుక్కల్ని ప్రేమిస్తారు. ఈయన విచిత్రంగా ఇంటిని ప్రేమిస్తున్నాడేంటి?" ఆశ్చర్యపొయ్యాను.

"కాదేది ప్రేమకనర్హము? మనుషుల్ని ప్రేమిస్తే మోసపోవచ్చు. కుక్కల్ని ప్రేమిస్తే అవి ఏదో ఒకనాడు కరవొచ్చు. తెలివైనవాడు ప్రాణం లేని ఇళ్ళనీ, సోఫాల్ని మాత్రమే ప్రేమిస్తాడు. అవయితే అలా పడుంటాయి. మన నుండి ఏమీ ఆశించవు కూడా!" అంటూ మావాడు పెద్దగా నవ్వాడు.

'అవును కదా!' అనుకుంటూ నేనూ నవ్వాను.

చివరి తోక :- ప్రముఖ కవి కె.శివారెడ్డి కవితల సంపుటి 'రక్తం సూర్యుడు'. అందులో 'గతం నీది భవిష్యత్తు నాది' అనే కవిత ఈ టపా శీర్షికకి ఇన్స్పిరేషన్!

(photo courtesy : Google)