తెరేశ్‌బాబు

కవి పైడి తెరేశ్‌బాబు ఇక లేరు. నాకాయనతో పరిచయం లేదు. ఆయన 'విభజన గీత'తో మాత్రం చాలానే పరిచయం వుంది. ఆ పరిచయం కల్పించిన విశేఖర్‌గారికి కృతజ్ఞతలు తెలుపుకుంటున్నాను. 'తెరేశ్‌బాబు' - పేరులాగానే ఆయన కవిత్వం కూడా విశిష్టమైనది.

నాకు కవిత్వం గూర్చి కొంత తెలుసు, చాలా తెలీదు. శ్రీశ్రీ, శివసాగర్‌ల కవిత్వాన్ని ఇష్టంగా చదువుతాను. గోరేటి వెంకన్న పాటల్ని ఇష్టంగా వింటాను. కడుపు నిండా అన్నం తిని, ఏసీ చల్లదనంలో రాసుకుందామంటే ప్రేమగీతాలొస్తాయి కానీ, ప్రజల జీవితాలు రావు. అందుకు నిజాయితీ కావాలి, కమిట్‌మెంట్ కావాలి, లోతైన అవగాహన కావాలి. ముఖ్యంగా తళుకుబెళుకులకి లొంగని మొండిఘటం అయ్యుండాలి. ఇవన్నీ తెరేశ్‌బాబులో పుష్కలంగా వున్నాయి.

కొన్నాళ్ళుగా తెరేశ్‌బాబు ఆరోగ్యం బాగులేదని తెలుసు. చుండూరు కేసుని హైకోర్టు కొట్టేసిన సందర్భాన తెరేశ్‌బాబు రాసిన కవిత చదివాను - ఎంతో ఉద్వేగానికి గురయ్యాను. ఒక్కోసారి దిండంత పుస్తకం కూడా చెయ్యలేని పని ఒక చిన్న కవిత చెయ్యగలదు. ఆ పని తెరేశ్‌బాబు అవలీలగా చెయ్యగలడు. తెరేశ్‌బాబు మళ్ళీ తన ఎకె 47 తో కాల్చడం మొదలెట్టాడు, ఇక ఆరోగ్యం కుదుటపడ్డట్లే అనుకున్నాను. 

తెరేశ్‌బాబుది పెద్ద వయసు కూడా కాదు. మనం ముక్కుపిండి మరీ వసూలు చేసుకోవాల్సిన కవితలు బోల్డన్ని బాకీ వున్నాడు. అయినా బాకీ ఎగ్గొట్టి వెళ్ళిపొయ్యాడు - నిర్లక్ష్యంగా! ఈ కవులింతే - దేన్నీ లెక్కజెయ్యరు! ఆఖరికి తమ జీవితాన్ని కూడా!

(picture courtesy : Google)

రాజ్‌దీప్ సర్దేశాయ్

నిన్న రాజ్‌దీప్ సర్దేశాయ్‌ని అమెరికాలో లాగారు, పీకారు (తన్నారో లేదో తెలీదు). రాజ్‌దీప్ సర్దేశాయ్ మీద మోడీకి, మోడీ భక్తులకి వున్న కోపం ఈనాటిది కాదు. కాబట్టి అతనిపై మోడీ భక్తుల దాడి పెద్దగా అశ్చర్యం కలిగించ లేదు. అయితే ఈ ఘటన అమెరికాలో జరగడమే విశేషం!

మనం భారతీయులం. ఇందుకు మనమెంతో గర్విస్తుంటాం. మన అభిప్రాయాల్ని కాదన్నవారిని తిడతాం, కుదిర్తే తంతాం. ఈ సహజ గుణం తెలుగువాడిలో మరీ ఎక్కువ. మనం ఇంత ఆవేశంగా ఎందుకుంటాం? మనం తినే ఆహారం తాలూకా ఘాటు మన ఆలోచనల్నీ, ప్రవర్తననీ కూడా ప్రభావితం చేస్తుందా? మా గుంటూరు మిర్చికి ప్రసిద్ధి. అందుకే కాబోలు - మాకు పౌరుషం, రోషం కూడా ఎక్కువే. 

ఉదాహరణకి - అడ్డదిడ్డంగా వుండే ట్రాఫిక్‌లో వాహనాలు స్వల్పంగా రాసుకున్నా - వాహనాలు రోడ్డుకి అడ్డంగా నిలిపేసి గంటసేపు తిట్టుకుంటాం. మీసాలు మెలేస్తాం, తొడగొట్టి సవాళ్ళు విసురుకుంటాం. మా ఊళ్ళో పనీపాటా లేనివాళ్ళు కూడా ఎక్కువే! అందుకే - వందలమంది గుమికూడి జరగబొయ్యే తన్నులాట కోసం ఉత్కంఠగా ఎదురు చూస్తుంటాం. ఇలా చూడ్డం - మాకు గ్లాడియేటర్ సినిమాలో రస్సెల్ క్రో కత్తి యుద్ధం చూసినంత వినోదంగా వుంటుంది. 

మా గుంటూరు వాసులు చాలామంది అమెరికా పొయ్యి స్థిరపడ్డారు. బాగా సంపాదించుకుని సుఖంగా జీవిస్తున్నారు. చాలా సంతోషం. అయితే నాకు నచ్చని అంశం - వారిలో సహజసిద్ధంగా వుండాల్సిన 'గుంటూరు ఫైర్' తగ్గిపోవడం. సింహం అడవిలో ఎక్కడున్నా ప్రళయ భీభత్సంగా గాండ్రించి మిగిలిన జంతువుల్ని భయపెట్టాలి కదా! కానీ - మా గుంటూరు అడవి సింహాలు అమెరికా వెళ్లి సర్కస్ సింహాల్లా అయిపోవడం నన్ను మిక్కిలి బాధించేది. 

అయితే - మన సింహాలు ఇన్నాళ్ళూ అవకాశం లేకనే గాండ్రించ లేదనీ, కొద్దిగా అవకాశం దొరికినా అసలు రంగు బయటకొస్తుందని నిన్ననే తెలుసుకున్నాను. అమెరికాలో రాజ్‌దీప్ సర్దేశాయ్ మీద జరిగిన దాడి చూశాకా - నాకు చాలా సంతోషంగా అనిపించింది. బయటకి సూటూ బూటూ వేసుకున్నా - మన భారతీయులు తమ భారతీయతని కోల్పోలేదు. ఇది చాలా అనందదాయకం. ఇందుకు నాకు చాలా గర్వంగా వుంది. 

(photo courtesy : Google)

ఒక జయలలిత అభిమాని ఆవేదన

తమిళనాడు ముఖ్యమంత్రి జయలలితకి శిక్ష పడ్డందుగ్గానూ ఆమె అభిమానులు పరమ ఘోరంగా ఏడుస్తున్నారు. ఈ స్థాయిలో ఏడుస్తున్నారంటే వారికి జయలలితంటే ఎంత అభిమానమో అర్ధమవుతుంది. మరీ వారంత కాకపోయినా - నాక్కూడా కొంత బాధగానే వుంది. అందుకు నాకున్న కారణాలు పూర్తిగా వ్యక్తిగతమైనవి.

ఇప్పటి కుర్రాళ్ళు కత్తిలాంటి కత్రీనా కైఫ్‌ని వేడినిట్టూర్పులతో భారంగా చూస్తున్నట్లే - ఒకప్పుడు మేం నోరు తెరుచుకుని జయలలితని చూస్తుండేవాళ్ళం. మాదప్పుడు స్కూల్ వయసు కాబట్టి - మా ఎత్తుకు తగ్గట్టుగా పొట్టిగా, బొద్దుగా, ముద్దుగా వుండే జయలలిత అంటే చాలా ఇష్టంగా వుండేవాళ్ళం.

ఒకటా రెండా! ఎన్నని చెప్పను? జయలలిత బొచ్చెడన్ని సినిమాలు చేసింది. చిక్కడు - దొరకడు, గోపాలుడు - భూపాలుడు, కదలడు - వదలడు, గండికోట రహస్యం వంటి జానపద చిత్రరాజముల్లో ఎంతో హుషారుగా ఎన్టీఆర్‌తో స్టెప్పులేసింది (జయలలిత గొప్ప సాహసవంతురాలని నాకప్పుడే అర్ధమైంది).

ముచ్చట గొలిపే పెళ్ళిచూపులకి వచ్చావా?  అంటూ 'తిక్కశంకరయ్య'లో రామారావుని ఆట పట్టించింది. ముత్యాలజల్లు కురిసే, రతనాల మెరుపు మెరిసే  అంటూ 'కథానాయకుడు'లో వర్షంలో తడుస్తూ గెంతులేసింది. మొక్కజొన్న తోటలో ముసిరిన చీకట్లలో  అంటూ 'అదృష్టవంతులు'లో క్లబ్బులో నర్తించింది.

ఆవిడ సినిమాల్లోంచి రాజకీయాల్లోకి పొయ్యాక పురచి తలైవి అనీ, అమ్మ అనీ ఏవేవో పేర్లతో ప్రసిద్ధి చెందింది. అనేక ఎత్తుపల్లాలు చూసింది. జయలలిత పట్ల తీవ్రమైన అవినీతి ఆరోపణలు వెల్లువెత్తిన సమయంలో కూడా నాకు జయలలిత పట్ల పెద్దగా వ్యతిరేకత లేదు. ఇందుకు ఒకప్పటి నా జయలలిత ఇష్టమే కారణమని నా అనుమానం.

నేను చూసిన అనేక సినిమాల్లో హీరోయిన్‌గా చేసి నన్ను మిక్కిలి ఆనందింపచేసిన జయలలితకి గౌరవనీయులైన శ్రీకోర్టువారు శిక్ష విధించడం నన్నెంతో బాధకి గురిచేసింది. ఈ బాధ పూర్తిగా వ్యక్తిగతమైనదని మరొక్కసారి మనవి చేసుకుంటూ - జయలలిత కోసం గుండెలు బాదుకుంటూ ఏడ్చేవారి పట్ల సంఘీభావాన్ని తెలుపుతున్నాను!

(photo courtesy : Google)

కవి

ఆయనో గొప్పకవి. పీడిత ప్రజల పక్షపాతి. శ్రమజీవుల ప్రతినిధి. కవిగారికి కష్టజీవులన్న మిక్కిలి ప్రీతి, రాజ్యమన్న మిక్కిలి రోత. అందుకే వారు రాజ్యహింసని ఎండగడుతూ అనేక కవితలు రచించారు. ఆ కవితలు అనేక భాషల్లోకి డబ్బింగ్.. అదే అనువాదం చేయబడ్డాయి. ఆ పుస్తకాలు వేలాదిగా, లక్షలాదిగా అమ్ముడుపొయ్యాయి - పోతున్నాయి.

ఈ దేశంలో కుర్రాళ్ళదే మెజారిటీ. వీరిలో కొందరు సినిమా నటులకి 'అభిమానం' అనే ఊడిగం చేస్తుంటారు. మరికొందరు చదువు అనే మహాసాగరం ఈదుతూ వుంటారు. ఇంకొందరు పేదవారు, పేదరికం అనే పదాల పట్ల మక్కువ పెంచుకుని 'దేశమును యే విధముగా ఉద్ధరింపవలెను?' అని తీవ్రముగా యోచించుచూ మధన పడెదరు.

ఈ 'ఇంకొందరు' కుర్రాళ్ళకి మన కవిగారి కవితలంటే వెర్రి అభిమానం. కవిగారు గొంతెత్తి కవితలు ఆలపిస్తుంటే - ఆ 'ఇంకొందరు' కుర్రాళ్ళు ఉర్రూతలూగుతారు, పేదప్రజలు మాత్రం విని ఆనందిస్తారు - ఆయన కవిత్వానికున్న పవర్ అట్లాంటిది!

కవిగారి కవితల్లో ఏదైనా తీసుకోండి. అది - నిప్పుల గొడ్డలిలా వుంటుంది, కత్తుల కోరలా వుంటుంది, వజ్రాల కొరడలా వుంటుంది. అహాహా! ఏమి ఈ కవిగారి కవితా మహిమ! అది కవిత్వమా? కాదు కాదు! మాటల తూటాల కూర్పు! నవశకానికి తోలిమార్పు!

భగభగ మండే సూర్యకాంతిని లెక్కెయ్యడానికో మీటరుండొచ్చు, చల్లని పున్నమి వెన్నెలని కొలవడానికో స్కేలుండొచ్చు. కానీ - ఏకకాలంలో వెన్నెలని, సూర్యకాంతినీ దావానలంలా ప్రవహింపజేసే కవిగారి కవిత్వాన్ని కొలవడానికి ప్రయత్నిస్తే - మీటర్లు మాడిపోతాయ్! స్కేళ్ళు విరిగిపోతాయ్!

కవిగారి పీడిత ప్రజా కవితా కుసుమాలు వేయికోరల్తో వాడిగా విచ్చుకత్తులై.. శరవేగంతో అంతఃపురం మందిరంలోకి ప్రవేసించి.. మధువు గ్రోలుచూ లలనామణి సమ్మోహన నృత్యమును మత్తుగా తిలకించుచున్న ప్రభువులవారిని దోమ కాటువలె సుర్రుమని కుట్టి బాధించసాగెను.

'ఎవడయ్యా ఈ కవి? అమాయక గొర్రెల మందల్ని ఎగదోస్తున్నాడు!'

'ప్రభూ! ఈ కవి ఓ దిక్కుతోచని, దిక్కులేని దౌర్భాగ్యుడు. ఇతగాడి దరిద్రం భరించలేక భార్య వదిలేసింది. నస తట్టుకోలేక పిల్లలు పారిపొయ్యారు.'

'మరప్పుడు నోర్మూసుకుని పడుండమని ఎంతోకొంత వీడి మొహాన కొట్టకపొయ్యారా?'

'ప్రభూ! తెలుగు కవులు డబ్బుకి లొంగరు. కీర్తికి లొంగుతారు.'

'అర్ధం కాలేదు.'

'ఇట్లాంటి చిన్నవిషయాలు మీవంటి పెద్దవారు పట్టించుకోకూడదు ప్రభూ? నాకొదిలెయ్యండి!'

'సరే! మాకీ దోమకాటు బాధ లేకుండా తక్షణ చర్యలు తీసుకోండి!'

'చిత్తం ప్రభూ!'

ఆ మర్నాటి నుండి కవిగారికి ఊరూరా సన్మానాలే సన్మానాలు! దండలే దండలు! శాలువాలే శాలువాలు! బిరుదులే బిరుదులు! పురస్కారాలు, పత్రాలు, పలకరింపులకి లెక్కే లేదు. కంకణాలు, కడియాలు, గంఢ భేరుండాలు, కిరీటాలు, గజారోహణాలు! మంత్రులు మోకరిల్లారు, కలెక్టర్లు కాళ్ళకి నమస్కరించారు, పారిశ్రామికవేత్తలు పాలాభిషేకం చేశారు.

కవిగారు మనిషా? కాదుకాదు - మండుతున్న అగ్నిగోళం.

కవిగారు పెన్నులో సిరాగా ఏం వాడ్తారు? పేదప్రజల కన్నీళ్ళని, శ్రామికుల వెచ్చని చిక్కని రక్తాన్ని!

కవిగారు! మీరు మా తెలుగువాడిగా పుట్టడం మా అదృష్టం! మీ దురదృష్టం!

మీ నవ్వు ఉదయభాస్కరుని లేలేత కిరణాలు! మీ జులపాల జుట్టు ప్రళయ భాస్కరుని మండుతున్న అగ్నికీలలు!

కవిగారికీ జై! కవిగారికీ జై! కవిగారికీ జై!

కవిగారికిప్పుడు ప్రభుత్వ ఆస్థానకవి! కేంద్ర సాహిత్య అకాడెమీ అవార్డు గ్రహీత! 'పద్మ' అవార్డు వారి కిరీటంలో ఓ కలికితురాయి!

అహా కవీ! ఒహో కవీ! నీవు ఈ దేశానికి ముద్దుబిడ్డవయ్యా! నిను గన్న ఈ దేశమాత - మందార మకరందము గ్రోలిన తూనీగ వలె ఒడలెల్లా పులకరించగా - ఆనందంతో పలవరిస్తుంది. ప్రపంచ సాహిత్య పఠంలో తెలుగుజాతి గర్వంగా తెలెత్తుకుంది! ఏమి నీ సుందర మంగళ ముఖారవిందం! ఏమి నీ దివ్య తేజస్సు! ...................................................... 

'చెప్పడం ఆపేశావేం?'

'ఇంక చెప్పడానికేమీ లేదు.'

'ఇప్పుడా కవిగారు ఏం రాస్తున్నారు?'

'ప్రభుత్వ పథకాల ప్రచారం కోసం పాటలు రాస్తున్నారు. అప్పుడప్పుడూ సినిమాలకి రాస్తున్నారు.'

'ఆయనిప్పుడు ఎక్కడ వున్నారు?'

'ఢిల్లీ గల్లీల్లో తిరుగుతున్నారు.'

'ఎందుకు!?'

'కవిగారికిప్పుడు అర్జంటుగా జ్ఞానపీఠ అవార్డు కావాలి. అందుకోసం పైరవీలు చేసుకుంటున్నారు.'

కవిగారికి శుభం కలుగు గాక!

(picture courtesy : Google)

నా బ్లాగ్ రీడర్‌తో కొంచెంసేపు

"ఏవిఁటాలోచిస్తున్నావు?"

"ఈ ప్రపంచాన్నెలా బాగుచెయ్యాలా అని!"

"అందుకు ఒబామా వున్నాడు. ఒబామా వెనకాల లెక్కలేనన్ని అణ్వాయుధాలున్నాయి. ఇంక నీకేం పని?"

"అవును కదా! అయితే ఈ దేశాన్నెలా బాగుచెయ్యాలా అని ఆలోచిస్తాను!"

"దేశాన్ని బాగు చెయ్యడానికి మోడీ వున్నాడు. మోడీ వెనుక 'లవ్ జిహాద్' అంటూ సంఘపరివారం వుంది. ఇంక నీకేం పని?"

"పోనీ రాష్ట్రాన్నెలా బాగుచెయ్యాలా అని ఆలోచించొచ్చా?"

"రాష్ట్రాన్ని బాగుచెయ్యడానికి చంద్రబాబు నాయుడున్నాడు. చంద్రబాబు వెనక తీవ్రంగా శ్రమించే నిస్పక్షపాత మీడియా వుంది. ఇంక నీకేం పని?"

"పోనీ మా ఊరినెలా.. "

"అందుకోసం ప్రజలెన్నుకున్న మునిసిపల్ కార్పొరేషన్ వుందిగా? ఇంక నీకేం పని?"

"నిజవేఁ! అయినా అవన్నీ నాకెందుకు? నా ఇంటినెలా చక్కబెట్టాలా అనేది ఆలోచించాలి గాని!"

"నీ ఇంటిని చెడగొట్టాలంటే నీ ఆలోచన కావాలి గానీ - చక్కబెట్టడానికైతే నీ భార్యుందిగా? ఇంక నీకేం పని?"

"సర్లే! కొద్దిసేపు ట్రెడ్‌మిల్ చేసుకుంటాను. ఆరోగ్యాన్నైనా కాపాడుకోవాలిగా!"

"పిచ్చివాడా! జననమరణములు దైవాధీనం. నీ బోడి ట్రెడ్‌మిల్‌తో దేవుడి చిత్తాన్ని మార్చగలవా?"

"కానీ 'ఆరోగ్యమే మహాభాగ్యము' అన్నారు పెద్దలు."

"ఆ పెద్దలే 'పాపి చిరాయువు' అని కూడా అన్నారు."

"మరిప్పుడు నేనేం చెయ్యాలి?"

"అలా జూ దాకా వెళ్ళి పెద్దపులితో ఒక సెల్ఫీ తీసుకోరాదా?"

"వామ్మో! పెద్దపులితో సెల్ఫీనా?"

"అవును. నాకు నిన్ను పెద్దపులితో చూడాలని ముచ్చటగా వుంది."

"ఇంతగా ముచ్చట పడుతున్నావు! ఇంతకీ ఎవర్నువ్వు?"

"హ్మ్.. నేన్నీ బ్లాగ్ రీడర్ని. నీ వెర్రిమొర్రి ఆలోచనల్ని చదివి బుర్ర తిరిగిపోయిన అభాగ్యుడను. నీనుండి తెలుగు బ్లాగుల్ని రక్షించాలనే సదాశయంతో ఇలా వచ్చాను."

"నా బ్లాగ్రాతలు నచ్చకపోతే నచ్చలేదని చెప్పాలిగానీ - నన్ను చంపేందుకు కుట్ర పన్నడం అమానుషం."

"అవున్నిజవేఁ! ఒప్పుకుంటున్నాను. కానీ - నాకింతకన్నా వేరే మార్గం కనపడట్లేదు!"

(picture courtesy : Google)

వీరిలో క్లింట్ ఈస్ట్‌వుడ్ ఎవరు?

వాళ్ళు ఎదురెదురుగా నిలబడి వున్నారు, ఒకళ్ళ కళ్ళల్లోకి ఇంకొకళ్ళు తీక్షణంగా చూసుకుంటున్నారు. అక్కడ ఎవరు ముందు తుపాకీ తీస్తారో - ఎవరు మెరుపు వేగంతో గురి తప్పకుండా కాలుస్తారో - వారిదే అంతిమ విజయం. ఇప్పుడిక్కడ ఎవరు గెలుస్తారు? ఎవరు చస్తారు? చాలా ఉత్కంఠగా వుంది కదూ!

ఇట్లాంటి సీన్లు వెస్టర్న్ సినిమాల్లో వుంటాయి. మా గుంటూర్లో లీలామహల్‌లో ఇంగ్లీషు సినిమాలు ఆడేవి. 'ద గుడ్ ద బేడ్ అండ్ ద అగ్లీ' అనే సినిమా ఒక గొప్ప కౌబాయ్ చిత్రరాజం అని ఊరంతా కోడై కూసిన కారణాన ఆ సినిమా చూశాను. మామూలే! సినిమా అర్ధం కాలేదు, కానీ - బాగుంది!

నాకైతే సినిమా చివరి సీన్ బాగా నచ్చింది. క్లింట్ ఈస్ట్‌వుడ్, లీవాన్ క్లిఫ్, ఈలై వాలెక్ - ముగ్గురూ మూడువైపులా నించుని ఒకళ్ళనొకళ్ళు చూసుకుంటూ నిలబడి వుంటారు. బ్యాక్‌గ్రౌండ్‌లో డాలర్స్ మ్యూజిక్ వస్తుంటుంది. సినిమా చూసిన చాలా రోజులైనా ఈ సీన్  నాకు బాగా గుర్తుండిపోయింది.  

ఈ సీన్ గూర్చి ఇప్పుడెందుకు చెబుతున్నాను? ఎందుకంటే మన రాజకీయ పార్టీలు ఎన్నికలప్పుడు సీట్ల సర్దుబాటు సమయంలో అచ్చు ఇలాగే ప్రవర్తిస్తుంటాయి కనుక. మన రాజకీయ నాయకులు కూడా ఈ సినిమాని బాగా ఇష్టపడ్డారనీ, అందుకే వారి రాజకీయ ఎత్తుగడలకి స్పూర్తి ఈ సన్నివేశమేనని నా అనుమానం!

సన్నివేశం సేమ్, నటుల మొహాలే మార్పు! ఒకప్పుడు ఈ సన్నివేశంలో చంద్రబాబు నాయుడు, మమతా బెనర్జీ, లాలూ యాదవ్ వంటి ఉద్దండులు నటించారు. ఇప్పుడు అమిత్ షా, ఉద్దవ్ థాకరేలు నటిస్తున్నారు. సినిమాలో చిన్న పొరబాటు జరిగినా తుపాకీ గుండుకి ప్రాణమే పోతుంది, రాజకీయ పార్టీలక్కూడా ఎన్నికలు జీవన్మరణ సమస్యే! 

ఇంతకీ మహారాష్ట్ర ఎన్నికల్లో క్లింట్ ఈస్ట్‌వుడ్ ఎవరు? అమిత్ షానా? ఉద్దవ్ థాకరేనా? మనకి తెలీదు. ఇంకొంత కాలం ఆగి వెండితెరపై చూడ్డం మినహా మనం చేసేది కూడా ఏమీ లేదు!

(picture courtesy : Google)

దెయ్యాలు తెల్లచీరే ఎందుక్కట్టుకుంటయ్!?

'దెయ్యాలు తెల్లచీరే ఎందుక్కట్టుకుంటయ్!?'

ప్రశ్న చదువుతుంటే సరదాగా వుంది కదూ? అవును! ఇప్పుడు నాక్కూడా సరదాగానే వుంది! కానీ - ఒకానొకప్పుడు ఈ సందేహం నన్ను వెంటాడింది, వేధించింది. కరక్టుగా చెప్పాలంటే భయపెట్టింది! అమావాస్య అర్ధరాత్రి సమయాన స్మశానంలో నక్కలు ఊళ వేస్తుంటే, కొరివి దెయ్యాలతో కోకాకోలా తాగుతూ కథాకళి ఆడే ధైర్యవంతులు ఉండవచ్చు గాక! వారికో నమస్కారం. నాకంత ధైర్యం లేదు.

పోలీసుకి యూనిఫాం వుంటుంది - ఎందుకంటే పోలీసంటే మనక్కనిపించని నాలుగో సింహం కాబట్టి, ఆ సింహాన్ని చూసి మనం ఝడుసుకోవాలి కాబట్టి! భయపెట్టడంలో దెయ్యాలక్కూడా ఖాకీలే స్పూర్తా? కానప్పుడు - మరి దెయ్యాలకి యూనిఫామ్ ఎందుకు? అసలీ అప్రకటిత తెల్లచీర అనే డ్రెస్ కోడ్‌కి కారకులెవరు? మనుషుల్లోలాగా - ఆడ దెయ్యాలు సాంప్రదాయ దుస్తులు మాత్రమే ధరించాల్సిందని వొత్తిడి చేసే సంస్కృతి పరిరక్షక దళాలు దెయ్యాల్లో కూడా వున్నాయా?

వురే పిరికి సన్నాసి! దెయ్యాలూ ఒకప్పుడు మనుషులేరా నాయనా! వాటికి మాత్రం మనసుండదా? హక్కులుండవా? ఫ్యాషన్లుండవా? అయినా మనిషివైన నీకు - దెయ్యాల వ్యక్తిగత విషయాలు అవసరమా? స్త్రీల గూర్చి స్త్రీలే రాసుకోవాలి, దళితుల గూర్చి దళితులే రాసుకోవాలి, దెయ్యాల గూర్చి దెయ్యాలే రాసుకోవాలి! అస్తిత్వ వాదాలు నీకు తెలీదా? ఒప్పుకుంటున్నాను. దెయ్యాల డెమాక్రటిక్ రైట్‌ని కాదనను - ఇక్కడ నేను నా భయాన్ని మాత్రమే రాసుకుంటున్నాను. 

ఇప్పుడు విషయంలోకి వద్దాం. అప్పుడు నా వయసు ఆరేళ్ళు వుంటాయేమో. ఒకసారి నా చిన్న మేనమామ మా ఇంటికి వచ్చాడు. ఆయన, అన్నయ్య ఆ సాయంకాలం సినిమా ప్రోగ్రాము పెట్టుకున్నారు. వాళ్ళ కదలికలికలపై నిఘా వేసి - చివరి క్షణంలో ఆ సినిమా ప్రోగ్రాములో నేనూ దూరాను. 'జీవితంలో సినిమా చూసే ఏ చిన్న అవకాశమూ వదలరాదు.' అనేది నా చిన్నప్పటి భీషణ ప్రతిజ్ఞ.

సినిమా పేరు 'అంతస్తులు' (ఏదైతే నాకేం?). హాలు శేషమహల్ (ఏదైతే నాకేం?). సినిమా హాల్లో నేల, బెంచి, కుర్చీ, బాల్కనీ అనే వివిధ తరగతులు వుంటాయి. నాకైతే తెరకి దగ్గర్లోంచి సినిమా చూట్టం ఇష్టం. మావయ్య కుర్చీ టిక్కెట్లు తీసుకోబొయ్యాడు. తెర మరీ దూరమైపోతుందని కుర్చీ క్లాసు వద్దన్నాను. అంచేత ఆయన బెంచీ క్లాసుకి టిక్కెట్లు తీసుకున్నాడు.

ఇప్పుడు మీకు కుంచెంసేపు నా తెలివితేటల గూర్చి సెల్ఫ్ డబ్బా. ఒక్కోసారి లోకంలో చాలా అన్యాయం పబ్లిగ్గానే జరుగుతుంటుంది. అందుకు ప్రజలు కూడా గొర్రెల మందల్లా సహకరిస్తుంటారు. అందుకు మంచి ఉదాహరణ మన సినిమా హాలువాళ్ళ చేస్తున్న మోసం - వాళ్ళు మనం ఎంత ఖరీదైన టిక్కెట్టు కొంటే హాల్లో అంత వెనగ్గా కూర్చోబెడతారు! ఇదెక్కడి న్యాయం?!

నేను అందర్లా అమాయకుణ్ని కాదు, చాలా ఆలోచనాపరుణ్ని. అందుకే సినిమా హాలు వాళ్ళ మోసం కనిపెట్టేశాను. కావున - నేల క్లాసంటేనే నాకు చాలా ఇష్టం. డబ్బు తక్కువ, గిట్టుబాటు ఎక్కువ. తెరకి దగ్గరగా సినిమా చూస్తే కళ్ళు మండుతాయనీ, లాగుతాయనీ కొందరంటారు. నాకైతే వాళ్ళకేదో కళ్ళరోగం వుందనిపిస్తుంది.

సరే! హాల్లో తిండానికి కొనిమ్మంటే అమ్మైతే 'అవెందుకు? ఇవెందుకు?' అని విసుక్కుంటుంది కానీ, మావయ్య అలా అన్లేడుగా! ఈ మొహమాటాన్ని క్యాష్ చేసుకున్నాను. హాల్లో కుర్రాళ్ళు బుట్టల్తో అమ్మే చక్రాలు, వేరుశనక్కాయలు, నిమ్మతొనలు.. ఎవణ్నీ వదల్లేదు. సినిమా హీరోయిన్ నిర్మాతల్తో ఖర్చు చేయించినట్లు మామయ్యతో అన్నీ కొనిపించాను.

జేబుల్లో నిండుగా వున్న ఆహారాన్ని తృప్తిగా తడుముకుంటూ, ప్రశాంతంగా మేస్తూ సినిమా చూడసాగాను. అప్పటికి తెర మీద బొమ్మల్ని ఆశ్చర్యంగా నోరు తెరుచుకుని చూడ్డం మించి - కథ అర్ధం చేసుకునేంత వయసు లేదు. అయితే - అంతస్తులు సినిమా మొదలైన కొంతసేపటికి - నాకు అసలు సినిమా మొదలైంది.

ఒక పెద్ద భవంతి. తెల్లచీర కట్టుకుని, జుట్టు విరబోసుకున్న ఒక నడివయసు స్త్రీ తెరపై ప్రత్యక్షమైంది. ఆవిడ దెయ్యంట! 'నిను వీడని నీడను నేనే'  అంటూ పాడ్డం మొదలెట్టింది. దెయ్యాన్ని వీడకుండా కెమెరా దెయ్యం వెనకే పరిగెడుతుంది. కళ్ళు గట్టిగా మూసుకున్నాను. పాటతోపాటు - పిచ్చి పిశాచాలు కీళ్ళ నొప్పుల్తో ఆక్రందన చేస్తున్నట్లు - భీభత్సమైన వాయిద్యాల హోరు. కళ్ళు గట్టిగా మూసుకున్నా ఆ మ్యూజిక్ భయపెడుతుంది.

'మావయ్యా! బయ్యంగా వుంది.' బిక్కమొహంతో అన్నాను.

'భయమెందుకు? మేమున్నాంగా. ఒక పన్జెయ్యి. మా ఇద్దరి మధ్యలో కూర్చో.' అంటూ నన్ను మధ్య సీట్లో కూర్చోబెట్టాడు మావయ్య.

అటువైపు తిరిగి చూద్దును కదా - మా అన్నయ్య ఆల్రెడీ భయంతో బిగుసుకుపోయున్నాడు!

తెలివైనవాడెవడైనా దెయ్యం కనిపిస్తే పరిగెత్తుకుంటూ పారిపోతాడు. మరా సినిమాలో ఆ ముసలాయన (ఆయన పేరు గుమ్మడి అట! గుమ్మడికాయలా అదేం పేరు?) అంత తెలివితక్కువగా దెయ్యాన్ని ఎందుకు వెంబడించాడో నాకర్ధం కాలేదు! చివరికి ఆ దెయ్యం వల్లనే ఆ ముసలాయన చనిపోతాడు. నాకా సినిమాలో దెయ్యం తప్పించి ఇంకేమీ గుర్తు లేదు (అర్ధం కాలేదు).

ఆ రోజు నుండి నా తిప్పలు కుక్కలు కూడా పడవు. దెయ్యం ఆలోచనతో బుర్రంతా అట్టు పెనంలా వేడిగా అయిపొయ్యేది. అప్పటిదాకా చీకటి పడ్డాక్కూడా ఆటలు ఆడేవాణ్ని. ఆకలైతే గానీ ఇల్లు గుర్తొచ్చేది కాదు. ఈలోపు అక్క నన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చి రెండు తగిలిస్తే కానీ ఇంటికొచ్చేవాణ్ని కాదు. అట్లాంటి నేను - చీకటిగా కాకముందే - బుద్ధిగా ఇంటికి చేరుకోసాగాను.

దెయ్యాలే తెల్లచీరలు కడతాయా? తెల్లచీరలు కట్టుకున్న వాళ్ళంతా దెయ్యాలేనా? ఆ ముసలాయన్ని చంపేసిన తెల్లచీర దెయ్యం మా ఇంటిక్కూడా వస్తుందా? ఏమో! ఎవరికి తెలుసు? శేషమహల్ నుండి మా ఇల్లు ఏమంత దూరమని! గట్టిగా నడిస్తే ఐదు నిమిషాలు, అందునా దెయ్యాలకి నడిచే ఖర్మేం పట్టింది. గాల్లో ఎగురుకుంటూ వస్తే ఒక్క నిమిషం కూడా పట్టదు. లేదు లేదు! దెయ్యం మా ఇంటికి వద్దామనుకున్నా రాలేదు. మా ఇంటికి ఒకవైపు శివాలయం, ఇంకోవైపు ఓంకార క్షేత్రం వున్నాయిగా! దెయ్యాలకి దేవుడంటే బయ్యం కదా!

అయినా ఆ దెయ్యం మా ఇంటికొస్తే మాత్రం నన్నేం చేస్తుంది? నేను చిన్న పిల్లాణ్ణి కదా! అవును, నన్నేం చెయ్యదు. ఒకవేళ నా మీదకి వస్తే దెయ్యానికి దణ్ణం పెడతాను. 'దెయ్యంగారు! దెయ్యంగారు! నాకు ఎక్కాలన్నీ వచ్చండి. నన్ను మా ఒకటి బి టీచరు గారు 'గుడ్' అంటూ మెచ్చుకుంటారండి. నాకు మొన్న రోడ్డు మీద మూడు పైసలు బిళ్ళ దొరికితే సాయిబు కొట్లో నిమ్మతోనలు కొనుక్కోకుండా - శివాలయం హుండీలోనే వేశానండీ. ఒట్టు, తల్లితోడు.' అని బ్రతిమాలుకుంటాను. అప్పుడు దెయ్యానికి నామీద జాలి కలిగి వదిలేస్తుంది.

పక్కింటి కాఫీ పొడి కొట్టాయాన్ని పట్టుకుంటుందా? ఆయన వాళ్ళావిణ్ని పొద్దస్తమానం తిడుతూ వుంటాడు. పిల్లల్ని ఊరికే కొడుతుంటాడు. ఆయన చెడ్డవాడు. దెయ్యాలక్కూడా చెడ్డవాళ్ళంటేనే ఇష్టం, వాళ్ళనే పట్టుకుని పీడిస్తాయి. అంతలోనే ఒక సందేహం - కాఫీ కొట్టాయన కూడా నాకులాగే ఏదోటి చెప్పుకుని బయట పడితే! ఎలా కుదుర్తుంది? దెయ్యం అంత అమాయకంగా ఏమీ వుండదు, దానికన్నీ తెలుసు!

పక్కింట్లో నా స్నేహితురాలుంది. పేరు బుజ్జి. వయసులో నాకన్నా ఆర్నెల్లు పెద్ద.

'అంతస్తులు సినిమా చూశావా? నేన్నిన్న చూశాను. అమ్మో! నాకెంత బయమేసిందో!' అంది బుజ్జి.

హమ్మయ్యా! నా భయం పంచుకోడానికి ఓ మనిషి దొరికింది. 'అవును, నాక్కూడా బయ్యం వేసింది.' అందామనుకున్నాను గానీ - మాట పెదాల దగ్గరే ఆగిపోయింది.

నేనెవర్ని? మగాణ్ణి! మగాళ్ళు తమ భయాన్ని సాటి మగాళ్ళ ముందు వొప్పుకుంటే పర్లేదు గానీ - ఆడపిల్లల ముందు వొప్పుకుంటే ఎంత తలవొంపులు!

'చూశాను. ఓస్! నాకస్సలు బయమెయ్యలేదు. అసలా సినిమాలో బయపడ్డానికేముంది?' నిర్లక్ష్యంగా తల ఎగరేస్తూ అన్నాను.

'ఏమో బాబూ! నేను మాత్రం దెయ్యం దెబ్బకి బయపడి చచ్చాను.' కళ్ళు పెద్దవిగా చేసి అంది బుజ్జి.

'ఆ సినిమా పిరికివాళ్ళు చూడకూడదు, ముఖ్యంగా ఆడపిల్లలు.' బుజ్జిని జాలిగా చూశాను.

'అవును కదూ! నువ్వెంత ధైర్యవంతుడివి!' నన్ను ఎడ్మైరింగ్ గా చూస్తూ అంది బుజ్జి.

నేనెప్పుడూ అంతే! అన్నట్లుగా గర్వంగా మొహం పెట్టాను.

మిత్రులారా! ఇంక రాయడానికి పెద్దగా ఏమీ లేదు. కొన్నాళ్ళపాటు చీకట్లో ఎటు చూసినా జుట్టు విరబోసుకున్న తెల్లచీర స్త్రీ నాకు కనిపించేది. బాత్రూములో ఒక మూలగా నించొని రమ్మని పిలుస్తున్నట్లుగా అనిపించేది. అప్పుడప్పుడు రాత్రిళ్ళు కిటికీ లోంచి లోపలకి చూస్తున్నట్లుగా కూడా అనిపించేది. ఆ దెయ్యం దెబ్బకి నా పక్కతడుపుడు రాత్రుళ్ళు కూడా ఎక్కువైపొయ్యాయి!

దెయ్యాలకి ఆంజనేయస్వామంటే భయంట! పెనుభూతాలైనా, కొరివి దెయ్యాలైనా ఆంజనేయస్వామిని చూస్తే పారిపోతాయిట! ఈ సంగతి తెలుసుకున్న నేను - జేబులో ఆంజనేయుడి బొమ్మ పెట్టుకున్నాను, ఆంజనేయుడి బొట్టు పెట్టుకున్నాను. హనుమాన్ చాలీసా చదివసాగాను. ఇలా అనేక ప్రయత్నాలు చేస్తూ చేస్తూ - కొన్నాళ్ళకి తెల్లచీర దెయ్యాన్ని మర్చిపోయ్యాను. అదీ కథ!

నీతి -

కక్కుర్తిగా ఎన్ని సినిమాలైనా చూడు. దెయ్యం సినిమాలు మాత్రం చూడకు!

(photo courtesy : Google)

మంచివాడు మా గౌతం

పై ఫోటోలో మధ్యనున్న వ్యక్తి నా మిత్రుడు మూల్పూరు తేజానంద్ గౌతం. మిత్రులకి మాత్రం 'గౌతం'. ఐస్ బకెట్ చాలెంజ్ పుణ్యామాని ALS అనే నరాల రోగం పేరు ప్రపంచ వ్యాప్తంగా మార్మోగిపోయింది. ఈ ALS వైద్యంలో అవార్డ్ పొందినందుకు నా మిత్రునికి  అభినందనలు. గౌతం అమెరికాలోని హంట్స్‌విల్లీ (ముద్దుగా 'వేటపాలెం' అని పిల్చుకుంటాం)లో నరాల వైద్యం చేసుకుంటూ స్థిరపడ్డాడు. 

మనుషుల్లో మంచివాళ్ళు, చెడ్డవాళ్ళు అని వుంటారు. నా మిత్రుడు గౌతం మాత్రం నిస్సందేహంగా మంచివాడే! ఎలా చెప్పగలవ్? గౌతం మా గురవయ్య హైస్కూల్లో చదువుకున్నాడు, హిందూ కాలేజిలో చదువుకున్నాడు, గుంటూరు మెడికల్ కాలేజీలో చదువుకున్నాడు. ఇన్నిచోట్లా చదువుకుంటూ వై.వి.రమణ అనే ఒక పురుషోత్తమునితో స్నేహం కూడా నెరిపాడు! ఒక మనిషి మంచివాడని చెప్పడానికి మీకు ఇంతకన్నా ఋజువులు కావాలా!?

అర్ధరాత్రిళ్ళు ఇళ్ళల్లో కన్నాలేసే జగ్గూదాదా అయినా, నోబెల్ బహుమతి పొందిన జాక్సన్ దొరగారితోనైనా కబుర్లాడగల సమర్ధుడు మావాడు. అందుకే - 'రాముడు మంచిబాలుడు, ఎల్లప్పుడూ హార్లిక్సునే తాగును' వంటి రొటీన్ వర్ణన గౌతంకి నప్పదు. ఇతగాడు గుళ్ళో ధ్వజస్తంభంలాగా, బళ్ళో బెల్లులాగా, పాల ఫ్యాక్టరీలో పాలపొడిలాగా, బ్రాందీ షాపులో బీరు బాటిల్లాగా.. అన్నిరకాల వాతావరణాల్లో ఎడ్జెస్ట్ అయిపోయి హాయిగా బతికెయ్యగలడు.  

సింప్లిసిటీ అనగానేమి? సింపుల్ అలవాట్లని కలిగుండటమా? అయితే మావాడు చాలా సింపుల్ మేన్. కాకరకాయ వేపుడు, కెంటకీ చికెన్ - ఏదైనా పర్లేదు - కడుపు నిండా తింటాడు. వీలైతే మహేశ్‌బాబు సినిమా, వీల్లేకపోతే అట్టర్ ఫ్లాపైన శోభన్‌బాబు సినిమా, అదీ వీల్లేకపోతే దాదాసాహెబ్ ఫాల్కే గారు తీసిన అరిగిపోయిన సత్యహరిశ్చంద్ర సినిమా - ఏ సినిమానైనా సరే! నోరు తెరుచుకుని తన్మయత్వంతో వీక్షించగల సత్తా వున్నవాడు. ఎంత చెత్త సినిమాలోనైనా వినోదం వెతుక్కోగల ప్రతిభాశాలి నా మిత్రుడు!

చిన్నప్పుడు కప్ప 'ఉభయచర జీవి' అని చదువుకున్నాను (ఇప్పుడు పుస్తకాలు మారాయి. మారిన పోర్షన్లలో కప్ప ఇంకా ఉభయచర జీవిగానే వుందో లేదో నాకు తెలీదు). ఆ విధంగా ఆలోచిస్తే - మా గౌతం సకలచర జీవి. అనగా - ఆఫ్రికా అడవుల్లోనైనా, అరబ్బు ఎడారిలోనైనా ప్రశాంతంగా, కులాసాగా జీవించగల సుఖజీవి అని అర్ధం. సాధారణంగా ఇటువంటి సుఖజీవులు వాళ్ళూ ఇబ్బంది పడరు, ఎవర్నీ ఇబ్బంది పెట్టరు. వీరు తాజ్‌మహల్ టీపొడి పెట్టె మీద బొమ్మ చూసి తాజ్‌మహల్‌ని దర్శించినంత ఆనందము పొందగల ధన్యజీవులు!

విజయవాడ మారుతీనగరం ఇతగాడి స్థిరవిలాసం. ఇందుకితగాడు మిక్కిలి గర్వంగా ఫీలవుతుంటాడు. అందుకే సందు దొరికినప్పుడల్లా అమెరికా నుండి విజయవాడ వచ్చేసి అచ్చటి సందులు, గొందులూ కనులారా గాంచి తృప్తినొందుతాడు. విజయవాడ మీద ప్రేమతోనే 'విజయ' నామధేయము గల వ్యక్తిని జీవిత భాగస్వామిగా చేసుకున్నాడనే అనుమానం నాకుంది.

నాకు బెజవాడ వాళ్ళంటే పడదు. కారణం - వాళ్ళకి దుర్గ గుడి వుంది, మాకు లేదు. వాళ్ళకి కృష్ణానది వుంది, మాకు లేదు. వాళ్ళకి పెద్ద రైల్వే స్టేషనుంది, మాకు లేదు. వాళ్ళకి ఊర్వశి సినిమా హాలుంది, మాకు లేదు. బెజవాడ ఇష్టం లేకపోవడానికి నాకిట్లాంటి కుళ్ళుమోతు కారణాలు సవాలక్ష వున్నయ్. అంచేత - దేశసరిహద్దుల్లో పాకిస్తాన్ సైనికులపై భారత సైనికులు నిఘా వేసినట్లు, నేను బెజవాడ వాళ్ళపై అనుమానంగా ఒక కన్నేసి వుంచుతాను.  

అయితే - గౌతం వంటి హార్డ్‌కోర్‌ విజయవాడ వ్యక్తి మా గుంటూరు హార్డ్‌కోర్‌లతో కలిసిపోయ్యాడు! అందువల్ల గౌతముడికి గుంటూరు బ్రాడీపేట గ్యాంగులో జీవిత సభ్యత్వం లభించింది! ఇది మిక్కిలి విశేషం. ఇదోరకంగా ఇజ్రాయిలువాడు గాజా స్ట్రిప్పులో పాలస్తీనా వారితో కలిసిపోయి - వారి మన్నన పొందడంతో సమానం! ఇందుకు గౌతముని తియ్యనైన స్నేహమే కారణం అని నా అభిప్రాయం.

మా గౌతంకి నరాలజబ్బు వైద్యంలో అవార్డ్ వచ్చినందుగ్గానూ, ఒక ఫొటో పెట్టి - నాలుగు మంచి ముక్కలు రాద్దామనుకుని, నలభై ముక్కలు రాశాను (ఇది కూడా ఏదైనా నరాల జబ్బేమో తెలీదు). ఇక చాలు, వుంటాను.

కృతజ్ఞతలు -

మిత్రులు విన్నకోట నరసింహారావుగారికి.

మా గుంటూరు స్మార్ట్ సిటీ ఆయెనె!

"మన గుంటూర్ని స్మార్ట్ సిటీగా చేస్తున్నార్ట!"

బద్దకంగా బ్రష్ చేసుకుంటుంటే - తెలుగు పేపర్ చూస్తున్న నా భార్య వ్యాఖ్య.

పొద్దున్నే ఎంత తీపివార్త! మా గుంటూరు ఇక ప్రపంచ పటంలో ఉదయ చంద్రుని వలె ప్రకాశించబోతుంది.

ఈ వార్త విన్నంతనే అనేక ఆలోచనలు సుడులు తిరగనారంభించాయి. కొంతసేపటికి ఆలోచనల సుడులు జలపాతాలై ప్రవహించసాగాయి.

నేను ఎనిమిదో క్లాసులో వుండగా, నా మేనమామ పెళ్ళి చేసుకున్నాడు. ఆయన పుస్తకాలు చదివేవాడు, పాటలు పాడేవాడు, నాకు కొనుక్కోడానికి పది పైసలిచ్చేవాడు. పెళ్లిరోజు - పెళ్ళిపీటల మీద కూర్చున్నంతసేపూ భార్య చెవిలో ఏదో చెబుతూనే వున్నాడు. ఆవిడ సినిమాలో సావిత్రిలాగా సిగ్గుగా, ముసిముసిగా నవ్వుతుంది. మావయ్య - హిట్టైన తెలుగు సినిమా హీరోలా విజయగర్వంతో నవ్వుతున్నాడు. మావయ్య ఎందుకంతలా నవ్వుతున్నాడో నాకర్ధం కాలేదు.

పెళ్ళిపనుల్తో హడావుడిగా వున్న అమ్మని అడిగాను. 

"అమ్మా! మావయ్యెందుకలా నవ్వుతున్నాడు?"

అమ్మకి నా ప్రశ్నకి సమాధానంగా ఏం చెప్పాలో తోచనట్లుగా ఒకక్షణం ఆలోచించి - 

"పెళ్ళంటే అంతే! సంతోషంగా వుంటుంది." అంది.

ఓహో అలాగా! నోట్ ద పాయింట్. పెళ్ళైతే సంతోషంగా వుంటుంది, నవ్వొస్తుంటుంది కూడాను!

కానీ - కొన్నాళ్ళకి మావయ్య ఎందుకో నవ్వడం తగ్గించాడు. మరికొన్నాళ్ళకి నవ్వడం మానేశాడు. ఇంకా మరికొన్నాళ్ళకి మొహం చిట్లించసాగాడు! ఆయన మొహం క్రమంగా అలా మారిపోవడానికి కారణం మా అత్తయ్యేననే అనుమానం నాలో వుండిపోయింది. అయితే - ఆధారాల్లేకుండా రాయడానికి నేనేమీ తెలుగు పత్రికా విలేఖరిని కాను. కావున - ఈ విషయం ఇంతటితో వదిలేస్తాను.

నేను ఇంటర్మీడియేట్ చదివేప్పుడు కోటంరాజు రంగారావుగారి దగ్గర కెమిస్ట్రీ ట్యూషన్ చెప్పించుకున్నాను. ఒకరోజు ఆయన పాఠం చెప్పకుండా హిందూ పేపర్లోని వార్తొకటి పెద్దగా చదివారు. మన దేశం అణుబాంబు పరీక్షని విజయవంతంగా జరిపిందని ఆ వార్త సారాంశం. ఇవ్వాళ్టినుండి మనం కూడా అమెరికా వంటి అభివృద్ధి చెందిన దేశాల సరసన ఒక ఉచితాసనం పొందామని ఆయన సెలవిచ్చారు. ఆ తరవాత ఆరోజు ట్యూషన్‌కి కూడా సెలవిచ్చారు.

అందరితోపాటు సంతోషిస్తున్నట్లుగా ఒక వెలిగిపొతున్న మతాబా మొహం పెట్టాను. కానీ - నాకు దీపావళప్పుడు పేల్చే తాడుబాంబుకీ, భారద్దేశం పేల్చిన అణుబాంబుకీ తేడా తెలీలేదు. ఇక్కడ అందరికీ అంతా తెలిసినట్లుంది. నేనొక్కడినే వాజమ్మనన్న మాట!

అందువల్ల - నా అత్మీయ మిత్రుడూ, సహ మతాబా అయిన సూర్యం (ద గ్రేట్ బ్రాడీపేట మ్యూజిక్ బ్యాండ్ పోస్టులో వున్నాడు) చెవిలో చిన్నగా అడిగాను - "మన్దేశం అణుబాంబు పేలిస్తే ఏమవుతుంది?" అని.

ఉన్నట్టుండి సూర్యం మేధావిలా గంభీరంగా అయిపొయ్యాడు. నావంటి అ-మేధావికి ఎలా చెబితే విషయం అర్ధమవుతుందా అన్నట్లు సీరియస్‌గా మొహం పెట్టి ఒకక్షణం ఆలోచించాడు.

"ఈ క్షణం నుండి మనం అమెరికాతో సమానమైపొయ్యాం. ఇకపైన ఆకాశంలో ఒకటే విమానాలు, హెలీకాప్టర్లు. మీ ఇల్లూ, మా ఇల్లూ పదంతస్తుల మేడగా మారిపోతాయి." అని చెప్పాడు.

నాకు చాలా సంతోషం కలిగింది. సినిమాల్లో చూడ్డవేఁ గాని నేనెప్పుడూ విమానాల్ని చూళ్ళేదు. నేను ఎక్కిన అతి ఎత్తైన కట్టడం మా హిందూ కాలేజి రెండో అంతస్తు. నాకు రెండో అంతస్తులోంచి కిందకి చూస్తేనే కళ్ళు తిరిగేవి. అదే పదంతస్తులయితే వాంతే అవుతుందేమో!

ఆ రోజు నుండి వీలయినప్పుడల్లా తల పైకెత్తి ఆశగా ఆకాశం వైపు చూస్తూనే వున్నాను. కాకులు తప్పితే ఏవీఁ కనిపించట్లేదు, మెడనొప్పి తప్ప ఏవీఁ మిగలట్లేదు. కొన్నాళ్ళకి సూర్యం అమెరికా వెళ్ళిపొయ్యాడు.

అణుబాంబు పేల్చి మనం కూడా అమెరికాతో సమానమైనప్పుడు - మా సూర్యం ప్రత్యేకంగా టిక్కెట్టు కొనుక్కుని మరీ అమెరికా ఎందుకెళ్ళాడో అర్ధం కాలేదు! ఇది డబ్బులు వృధా చేసుకోడమేనని నా అభిప్రాయం. అణుబాంబు గూర్చి అంత తెలిసిన మా సూర్యంకి, ఇట్లాంటి చిన్నవిషయాల పట్ల అవగాహన లేకపోడం విచిత్రం కాక మరేవిటి?

సూర్యం ఆలోచన సైన్స్ ఫిక్షన్లో ప్రెడిక్షన్‌లాగా మిగిలిపోయింది. మా ఇళ్ళు పదంతస్తుల మేడలుగా మారడం అటుంచి -  ప్రస్తుతం పాడుబడి కూలిపోడానికి సిద్ధంగా వున్నాయి. ఆ విధంగా నలభయ్యేళ్ళ క్రితం అణుబాంబు పేల్చినా - మేవఁనుకున్న మార్పు రాలేదు. కావున ఈ విషయవూఁ ఇక్కడితో వదిలేస్తాను.

హమ్మయ్యా! నా ఆలోచనల సుడులు, జలపాతాలూ రాసేశాను. ఇప్పుడు హాయిగా వుంది!

ఇకిప్పుడు వర్తమానంలోకి వస్తాను.

మా గుంటూర్ని స్మార్ట్ సిటీగా మార్చేస్తున్న కృష్ణార్జునుల వంటి చంద్రబాబు నాయుడు, వెంకయ్య నాయుడు (వీరిలో ఎవరు కృష్ణుడో, ఎవరు అర్జనుడో నాకు తెలీదు) గార్లకి మా గుంటూరు ప్రజల తరఫున - కృతజ్ఞతతో కరిగిపోతూ, వినయంతో వొంగిపోతూ, ఆనంద భాష్పాలు కారుస్తూ - 2090 వరకూ కూడా మీరే మన నాయకులుగా వుండిపోవాలని ఆ భగవంతుని ప్రార్ధిసూ -

ఒక (భవిష్యత్) స్మార్ట్ సిటీ పౌరుడు.

ముగింపు -

ఇంతకీ - 'స్మార్ట్ సిటీ' అనగానేమి?

(నాకు మాత్రం ఏం తెలుసు?)

ఇన్నాళ్ళూ గుంటూరు నాలాంటి స్మార్ట్ పీపుల్‌కి నిలయంగా వుంది. ఇకముందు ఊరికి ఊరే స్మార్ట్‌గా అయిపోతుంది! అదీ సంగతి!

సొల్లు చెప్పకు, తెలిస్తే సరైన సమాధానం చెప్పు. లేదా నోర్మూసుకో!

(పెళ్ళిసందేహం తీర్చిన అమ్మ మంచాన వుంది. అణుబాంబు గూర్చి అణువంత విడమర్చిన సూర్యం దూరంగా వున్నాడు. ఇప్పుడెలా? ఏదోటి చెప్పి గుంటూరు పరువు కాపాడాలి. లేనిచో - గుంటూర్ని స్మార్ట్ సిటీ అనకపోతే పోయె, ఈడియట్ సిటీ అంటారేమో! )

(picture courtesy : Google)

రాజకీయ భాష

"మావాఁ! రాష్ట్రంలో రాజకీయం అట్టుడిగిపోతుంది. నువ్వేమో ఇక్కడ తాపీగా చుట్ట కాల్చుకుంటున్నావు!"

ప్ప్.. ప్ప్.. ప్ప్.. (చుట్ట పీకుడు శబ్దం).

"అవున్లే! రాష్ట్రం ఎట్లా పోతే నీకెందుకు? నువ్వు మాత్రం చుట్ట కాల్చడం ఆపకు మావాఁ!"

"ఎహెఁ! కమ్మగా సుట్ట కాల్చుకుంటావుంటే మద్దిన నీ గోలేంది?" చుట్టకొన కొరికి తుపుక్కున ఊశాడు మామ.

మా మామ తనేంటో, తన పనేంటో అన్నట్లుగా వుంటాడు. చుట్ట కాల్చడం ఆయనకెంతో ఇష్టం, ఆయనతో కబుర్లాడ్డం నాకిష్టం. మామ చదువుకోలేదు కానీ - లోకజ్ఞానం ఎక్కువ.

"మావాఁ! మన రాజధాని విజయవాడ. పేపర్లో రాశారు."

"వురే అల్లుడూ! నువ్వు సదువుకున్నోడివి. ఇట్టా అంటన్నానని ఏవీఁ అనుకోమాక. నీకీ మాత్రం ఇసయం పేపర్లో రాస్తే గానీ తెలవదా?"

"నాకు నీ అంత తెలివి లేదులే మావాఁ!"

"అట్టా ఉడుక్కోమాకల్లుడూ! ఎన్నికల్లో గెలిసింది ఏ పార్టీ? సౌదర్ల పార్టీ. ఆళ్ళదే వూరు? బెజవాడ. రాజదాని ఆళ్ళ వూళ్ళో ఎట్టుకుంటారు గానీ, పరాయూళ్ళో ఎట్టుకోరుగా?"

"మావాఁ! అక్కడే నువ్వు పప్పులో కాలేశావ్! ఈ నిర్ణయానికి కారణం కులం కాదు. విజయవాడ రాష్ట్రం మధ్యలో వుంది. అక్కడ కృష్ణానది వుంది.. "

"అల్లుడూ! దేసంల తెలుగు బాస, అరవ బాస అని రకరకాల బాసలున్డాయి. అట్టాగే రాజకీయ బాస అని ఒకటుంటది. అది రాజకీయాలు నాయకులు మాట్టాడే బాస. ఆళ్లా బాసలోనే మాట్టాడతారు, మాట్టాడాల."

"రాజకీయ భాష?"

"అల్లుడూ! ఈడ పెజల్ని ఉద్దరించడాని ఎవుడూ లేడు. ఎవుడన్నా ఎర్రి సన్నాసి ఆ బెమలో వుంటే ఆడికో దండం! రాజకీయాల్లో ఎవుడుకేది లాభవోఁ అదే చేసుకుంటాడు. ఆ ఇసయం బైటికి సెప్తే ఆడికి దెబ్బ. అందుకని జెనాలకి సెప్పడానికి మాత్రం 'ఓ నా పెజలారా!' అంటా రాజకీయ బాసలో మాట్టాడతాడు."

ప్ప్.. ప్ప్.. ప్ప్.. (మళ్ళీ చుట్ట పీకుడు శబ్దం). నేనేం మాట్లాడలేదు.

కళ్ళు మూసుకుని ఆలోచిస్తూ చెప్పసాగాడు మామ.

"గెలిసింది సౌదర్ల పార్టీ కాబట్టి బెజవాడ అన్నారు. అదే రెడ్ల పార్టీ గెలిసిందనుకో! ఆళ్ళూ రాజకీయ బాసలోనే సెప్తారు. ఏ భూకంపవోఁ వొచ్చి బెజవాడ కిస్టానదిలో మునిగిపోద్ది అంటారు, పెద్దమడుసుల ఒప్పందం అంటారు, సీవఁ ఎనకబడింది అంటారు. చివరాకరికి రాజదాని ఏ కర్నూలో, కడపో అంటారు."

"అవును కదా!"

"ఆ ఇసయాలన్నీ నీలాంటోడు పేపర్లో సదూకుని తెలుసుకుంటాడు. నాలాంటోడు సుట్ట కాల్చుకుంటూ ఆలోసిస్తాడు."

"మావాఁ! రాజకీయాలు ఘోరంగా వున్నాయి."

"ఇందులో గోరవేఁవుంది! ఎవుడి కులానికి ఆడు సేసుకోకపోతే పక్కోడొచ్చి సేస్తాడా?"

ప్ప్.. ప్ప్.. ప్ప్.. (మళ్ళీ చుట్ట పీకుడు శబ్దం).

ఒక క్షణం ఆలోచించి చెప్పసాగాడు మామ.

"చినీమాలో మనక్కనిపించేది ఎన్టీవోడి బొమ్మే. కానీ తెరెనకమాల ఎంత అడావుడుంటది! ఎన్నికల్లో బైటిక్కనిపించేది పెదాన నాయకులే! లోన చానా మతలబుంటది. రాజదాని ఏర్పాటు పెబుత్వాలకి చాలా గిట్టుబాటు యవ్వారం. అందుకే సౌదర్లంతా ఒక తట్టు, రెడ్లంతా ఒక తట్టు గండుపిల్లుల్లాగా కొట్టుకున్నారు."

"మరప్పుడు వాళ్లకి బలహీన కులాలవారు ఓట్లెందుకేస్తారు?"

"యేస్తారు. యెయ్యక సస్తారా? ఆళ్ళు సేసే పని అదొక్కటే! అందుకే వోరసగా నించుని ఓటింగు మిసనీని కుయ్యిమని నొక్కుతారు."

"అదే! ఎందుకు? వాళ్ళకి రాజకీయం తెలీదా?"

ప్ప్.. ప్ప్.. ప్ప్.. (మళ్ళీ చుట్ట పీకుడు శబ్దం). కొద్దిసేపు మౌనం.

"ఎందుకు తెలీదు? బాగా తెలుసు. కానీ - ఇద్దరు పెద్దోళ్ళు కత్తులు దూసుకుంటావుంటే మద్దిన సత్తరకాయగాడు దూరితే ఏవఁవుద్ది? ఆళ్ళు 'ఓల్డాన్' అనుకుంటూ కుసింతసేపు కత్తులు పక్కన పడనూకి  'వురేయ్ సత్తరకాయ్! మేవూఁ మేవూఁ తగువాడుకుంటన్నావఁంటే అదో అందం సందం. ఎన్టీవోడి చినీమాలో రేలంగోళ్ళా మద్దిన నీ కేమిడీ ఏందిరా బాబు?' అని వోర్నింగిస్తారు. ఇనుకోకపోతే 'ఎహె నీయమ్మ! పోరా నా కొడకా!' అని మాడు పగల దొబ్బుతారు. పాపం సిరంజీవిని సూడు! సినిమాల్లో ఎసుంటోడు? ఇప్పుడు సీకేసిన తాట్టెంక మాదిరిగా అయిపోలే!"

"మావాఁ! నిన్ను చూస్తుంటే ఈర్ష్యగా వుంది!"

"ఎందుకల్లుడూ?"

"చుట్ట పీలుస్తూనే రాజకీయాల్ని కూడా పీల్చిపిప్పి చేశావ్!"

"ఏదో నీ అబిమానం అల్లుడూ!"

ప్ప్.. ప్ప్.. ప్ప్.. (మళ్ళీ చుట్ట పీకుడు శబ్ధం).

(picture courtesy : Google)

ముద్దాయిలూ మనుషులే!

అభివృద్ధి అనగా ఏమి? కొందరి దృష్టిలో విశాలమైన రోడ్లు, ఆకాశాన్ని తాకే భవనాలు అవ్వచ్చు. మరికొందరి దృష్టిలో ఫార్ములా వన్ రేసులు, ఫ్యాషన్ మోడళ్ళ పిల్లి నడకలు అవ్వచ్చు. ప్రజలందరికీ కడుపు నిండా తిండానికి ఆహారం, విద్యావైద్య సదుపాయాలు వినియోగించుకోగల అవకాశాన్ని కలిగి వుండటాన్ని అభివృద్ధి అంటారని ఇంకొందరు అంటారు. ఎవరి వాదన వారిది. 

అయితే - 'పేదప్రజల' అభివృద్ధి నమూనా ప్రభుత్వాలకి నచ్చదు. ఎందుకంటే చాలా దేశాల్లో పేదవారుంటారు. వారిని కూడా అభివృద్ధి నమూనాలో జత చెయ్యాలంటే - ప్రభుత్వాలకి ఎంతో చిత్తశుద్ధి, నిజాయితీ కావాలి. అందువల్ల - రెండు వెడల్పాటి రోడ్లనీ, నాలుగు పొడుగుపాటి భవంతుల్ని నిర్మించి - వాటిని షోకేస్ చేసే 'సులభమైన' అభివృద్ధికే ప్రభుత్వాలు మొగ్గు చూపిస్తాయి. ఐదేళ్ళలో ఎన్నికలు ఎదుర్కోవాలసిన సగటు రాజకీయ పార్టీలకి అంతకన్నా వేరే మార్గం తోచదు మరి!

ఈ నేపధ్యంలో మొన్న ఐదో తారీఖున సుప్రీం కోర్టు జారీ చేసిన ఆదేశాలు ఎంతో ఆశాజనకమైనవి, ఆహ్వానించదగ్గవి. నిందితుడిపై నేరారోపణ ఋజువైతే విధించే గరిష్ట శిక్షలో సగం కన్నా ఎక్కువకాలం, బెయిల్లేకుండా జైల్లోనే వుండిపోతే - నిందితుణ్ని వ్యక్తిగత పూచీకత్తుతో విడుదల చెయ్యాలి. ఇందుకు న్యాయవాదులు సహాయం కూడా అవసరం లేదు.

నేరారోపణ ఎదుర్కొంటున్న వ్యక్తిని 'ముద్దాయి' అంటారు. కోర్టు ఆ ముద్దాయికి నేరాన్ని ధృవీకరించినప్పుడే ఆ వ్యక్తి 'నేరస్తుడు' అవుతాడు. ఈ దేశంలో లక్షలమంది ముద్దాయిలుగా జైళ్ళలో మగ్గిపోతున్నారు. నేరం నిర్ధారణ అయితే - జైల్లో వున్న కాలాన్ని తగ్గించి శిక్ష అమలు చేస్తారు, కాబట్టి వారికి ఇబ్బంది లేదు. అదే - కోర్టు ఫలానా ముద్దాయి నేరం చెయ్యలేదని కేసు కొట్టేస్తే? అప్పటిదాకా ఆ వ్యక్తి జైల్లో గడిపిన కాలం - ఆ వ్యక్తి స్వేచ్చగా జీవించే న్యాయమైన, సహజమైన హక్కుని హరించివేసినట్లు కాదా? దీనికి ఎవరు జవాబుదారి?

ఈ సమస్యకి సత్వర న్యాయం (నేరాన్ని త్వరితంగా విచారించి వేగంగా తీర్పులు వెలువరించడం) ఒక పరిష్కారం. న్యాయవ్యవస్థలో సంస్కరణల గూర్చి అనేకసార్లు చర్చలు జరిగాయి, అనేక కమిటీలు రిపోర్టులూ ఇచ్చాయి. అమలు కోసం ప్రభుత్వాలు చొరవ తీసుకుని చర్యలు తీసుకోవాలి. కానీ - ప్రభుత్వాలు పట్టించుకోవు (వాటికి తరవాత ఎన్నికల్లో వోట్లు రాలే పథకాల పట్లే శ్రద్ధ).

అదేమంటే - నిధుల కొరత అంటారు. ముద్దాయిలుగా కొన్ని లక్షలమందిని జైళ్ళల్లో (అనవసరంగా) వుంటే వారి వసతి, పోషణ, నిఘాకి నిధులు కావాలి. మరప్పుడది ప్రజల సొమ్ము వృధా చేసినట్లు కాదా? ఇట్లాంటి విషయాల పట్ల దృష్టి వుంచాలంటే కావలసింది సమస్యల పట్ల సున్నితత్వం, శాస్త్రీయమైన అవగాహన.

సాధారణ నేరాలక్కూడా ముద్దాయిలుగా విచారణ ఎదుర్కొంటూ జైల్లో ఏళ్ళూ, పూళ్ళూ గడిపెయ్యడంలో ఇంకో కోణం - ఆర్ధిక సామాజిక కోణం. ముద్దాయి బెయిల్ మంజూరు అవ్వాలంటే ఇద్దరు వ్యక్తులు పూచీకత్తుగా వుండాలి. ఆ పూచీదారులకి హామీగా స్థిరాస్తో, బ్యాంకులో డబ్బో వుండాలి. పేదవాడికి ఇవన్నీ వున్న ఇద్దర్ని తెచ్చుకోలేడు. అంటే - బెయిలివ్వడానికి కోర్టు సిద్ధంగా వున్నా, హామీ ఇచ్చేవారు దొరక్క జైల్లోనే వుండిపోవాల్సిన పరిస్థితి!

పేదవారిలో ఎక్కువమంది రోజువారి కూలీపనులు చేసేవారే. అటువంటి సమాజంలో కుటుంబపెద్ద నేరారోపణని ఎదుర్కొంటూ ఎక్కువ కాలం జైల్లోనే వుండిపోతే ఆ కుటుంబానికి చాలా నష్టం. ఆ పిల్లలు దిక్కులేనివారై భవిష్యత్తుని కోల్పోతారు. ఇది పిల్లల ప్రాధమిక హక్కుల ఉల్లంఘన అవుతుంది.

అందువల్ల - ఇటువంటి నిస్సహాయుల పట్ల ప్రగతిశీలమైన ఆలోచన చేసి, ఈ సమాజానికి మేలు చేకూర్చే ఆదేశాలు జారీ చేసిన సుప్రీం కోర్టుని మనస్పూర్తిగా అభినందిస్తూ - భవిష్యత్తులో కూడా సుప్రీం కోర్టు ఇదేవిధంగా పేదల పక్షపాతిగా వ్యవహరించాలని కోరుకుంటున్నాను.

(picture courtesy : Google)

బంగారిగాడి తప్పు

దేశ భాషలందు తెలుగు లెస్స! అన్నపానముల కన్నా సురాపానము మిన్న! కొట్లయందు సారా కొట్లు వేరయా!

ఓయీ బ్లాగాధమా! ఏమి ఈ వెర్రి వ్రాతలు? 

ఓ సారీ! విషయంలోకి ఎలా దిగాలో తెలీక మాటల కోసం వెతుక్కుంటూ తచ్చాడుతున్నా. ఇంక చదవండి.

తెలుగు దేశంలో లెక్కకి మించి మిక్కిలిగా యున్న అనేకానేక సారా కొట్ల యందు అది యొక కొట్టు. అదిగదిగో - ఆ మూలన ఓ పోలీసాయన కనబడుతున్నాడా? ఆయనే సూర్రావెడ్డు. సూర్రావెడ్డెదురుగా కూర్చుని సురాపానము సేవించు ఆ  కుర్రాడు బంగారిగాడు. చూడ్డానికి కత్తిలా వుంటాడు. అయితే ఆ కత్తి హత్యలకి పనికొచ్చేదే గానీ - కూరగాయలు కోసుకోడానికి పనికొచ్చేది కాదని మీరు తెలుసుకొనవలెను.

పరిచయం అయిందిగా! ఇక వారి ముచ్చట్లు వినెదము రండి!

"అన్నేయం! రావులోరు సీతమ్మని అడవులకంపీడం అన్నేయం!" అన్నాడు బంగారిగాడు.

"తప్పురా బంగారిగా! రావులోర్ని ఏటీ అనబాకు! ఆ బాబెవురు? ఇష్నుమూర్తి అవతారం. ఇష్నుమూర్తిని ఫేమిలీ మేటరు కొచ్చినింగ్ చేసి ఎఫ్ఫైయ్యార్ రాస్తే ఏటవుద్ది? డవిరక్టుగా నరకవేఁ! మందెక్కువైతే సిలక పిట్టన్దీసుకుని లాడిజింగుకి పో! నువ్వు మడిసివి - పాపం జెయ్యి, తప్పు లేదు! కానీ గుడి కెల్లి వుండీలో నాల్రూకలేసి 'సావీఁ! తప్పయిపొనాది' అని ఆయనకో దండం పడేసి లెంపలేసుకో! పాపవఁంతా పినాయిల్తో కడిగినట్టు పోద్ది. రాజకీయ నాకొడుకులంతా చేసేదిదే! తెల్సుకోరా తాగుబోతెదవ!" ముద్దుగా అన్నాడు సూర్రావెడ్డు.

"సర్లే గురూ! పెదానమంత్రి ఇస్కూలు పిల్లల కోసం ఏదో ప్రోగ్రామింగు చేశాడంట! అదేంది గురూ! పెదానమంత్రి రాజ్జెం ఏలాలి గానీ.. ఇస్కూలు పిల్లలకి సుద్దులేంది!" అన్నాడు బంగారిగాడు.

"అమ్మనీయమ్మ! ఇయ్యాల నీ ఆలోసెన సేనా దూరం పోతందిరా! అసల్నీకు పెదానమంత్రి అంటే ఎవురో తెలుసురా బంగారిగా? పోలీస్ టేసెన్ ఎవర్రాజ్జెం? యెస్సై రాజ్జెం. మరి దేసం ఎవర్రాజ్జెం? పెదానమంత్రి రాజ్జెం. టేసన్లో ఎస్సై నాగా దేసానికి పెదానమంత్రన్నమాట! పెదానమంత్రి ఇస్కూలు పిల్లల్తో మాటలే ఆడతాడో, పాటలే పాడ్తాడో నీకెందుకురా? ఏన్దిరోయ్ బంగారిగా! పిక్‌పాకిటింగు సేస్తానే సానా ఇసియాలు ఆలోసిస్తన్నావే!" నవ్వుతూ అన్నాడు సూర్రావెడ్డు.

"అంతా నీ అబిమానం గురూ! సెంద్రబాబు ఇజీవోడని రాజదాని సేసాడంట! ఇన్నావా?" అడిగాడు బంగారిగాడు.

"ఒరే! సెంద్రబాబంటే ఎవళ్ళు? మన ఎస్పీ దొరగారికంటే మోస్ట్ పవర్‌ఫుల్లు మడిసి. ఆ బాబు తల్సుకుంటే ఇజీవోడని రాజదానీ సేస్తాడు, తల్సుకోకపోతే నీలాంటి బేవార్సుగాడికి దానంగా ఇచ్చేసి 'ఒరే బంగార్నాకొడకా! ఆ దుర్గమ్మ కొండ నీది, ఈ కిస్టానది నీది, అల్లదిగో - ఆ బెంజి సరికిలూ నీదే. యాడ పడితే ఆడ పిక్‌పాకెటింగు సేస్కోరా! కేసుల్లేవ్! సిచ్చల్లేవ్!' అంటాడు. రాజదానిసయం సెంద్రబాబిట్టం. అయినా - ఈ ఇసయాలు నీకెందుకు?" విసుక్కున్నాడు సూర్రావెడ్డు.

"అంతేనంటావా?" అన్నాడు బంగారిగాడు.

"ఇంక నానేవన్ను. నాకు నరసమ్మ కంపినీలో బేగి పనున్నాది. సింహాచెలం గోడు కొత్త పిట్టని అట్టుకొచ్చాడు. పేరు రత్తాలంట, సూడ సక్కని గుంటంట! ఆడా సరుకుని మన నరసమ్మకి అమ్మీసేడు. ఆ రత్తాల్లంజకి టెక్కెక్కువైపోనాదంట! యాపారానికి ఒప్పట్లేదు. అంత సొమ్మెట్టి కొన్న సరుకు వురదాగా వుంటే పానం సివుక్కుమందా? బిగినిస్‌కి ఎంతెబ్బ! పాపం నరసమ్మ! ఓ పాలి అటెల్లి ఆ రత్తాల్లంజ రోగం కుదర్చాలా!" మత్తుగా అన్నాడు సూర్రావెడ్డు.

"ఎల్తా ఎల్తా బిల్లు కట్టి పో గురూ!" చిన్నగా అన్నాడు బంగారిగాడు.

"హమ్మ దొంగలంజికొడకా! ఎంత మాటనీసేవురా బంగార్లంజకొడకా! పులి నక్కతో స్నేయితం సేస్తది. ఎందుకు? అడవిలో ఆసుపాసులు కనుక్కుందుకు. పులి సనువిచ్చింది కదాని నక్క ఎకసెక్కాలాడితే దానికి ఉరిసిచ్చే గతి - గుర్తుంచుకో! నన్నే బిల్లు కట్టమంటావా? నా సర్వీసులో నన్నీ మాటన్న మొగోడే లేడు. మాట తేడా వొస్తే నాను ఎస్పీదొరగోడైనా, ఆడెమ్మ మొగుడైనా - డోంట్‌కేర్! తప్పు జేసావురా బంగారిగా! నీకు కళ్ళు నెత్తికెక్కాయిరా లంజికొడకా!" ఇంతెత్తున ఎగిరాడు సూర్రావెడ్డు.

"తప్పైపోయింది గురో! చమించు." దీనగా మొహం పెట్టి కామిడీగా అన్నాడు బంగారిగాడు.

 కళ్ళెర్రజేశాడు సూర్రావెడ్డు.

"ఒరే బంగార్లింజికొడకా! ఇది ఇందూదేసం! ఈ దేసంలోనే కాదు, ఏ దేసంల అయినాసరె పోలీసోడంటే గొప్ప డేంజిరస్ మనిసని తెలుసుకో! ఈ రాజ్జెంల సేంతిబద్రతలు నా పేనం. పులికి మీసాల్లాగినట్లు పోలోసోడితో దొంగసరసం సెయ్యమాకు. డెకాయిటీ కేసులో ఇరికిచ్చీసేనంటే సచ్చేదాకా సిప్పకూడే! టేక్కేర్!" అంటూ విసవిసా వెళ్ళిపొయ్యాడు సూర్రావెడ్డు.

చివరిమాట -

రాచకొండ విశ్వనాథశాస్త్రి 'మూడుకథల బంగారం' చదివినవారికి సూర్రావెడ్డు, బంగారిగాడు బాగా పరిచయం.

రత్తాలు, సింహాచలం, నరసమ్మల ప్రస్తావన తెచ్చాను. వీళ్ళు 'రత్తాలు - రాంబాబు' పాత్రలు.

ఇంకో చివరిమాట -

ఇష్టమైన పాత్రలతో కరెంట్ టాపిక్స్ మాట్లాడించడం నాకో సరదా.

నేను పుట్టి పెరిగింది గుంటూరు పట్టణంలో. ఉత్తరాంధ్ర భాష తెలీదు, రావిశాస్త్రి రచనల ద్వారా మాత్రమే పరిచయం. కావున నా భాష పరిమితుల్ని అర్ధం చేసుకోగలరు. థాంక్యూ!  

(picture courtesy : Google)

చలో ఇజీవోడ

"వురే కోటేసూ! ఆ మూట జాగరత్తరోయ్! అరే బెమ్మంగా! నాయాలా ఏందిరా ఈ సరుదుడు? నీయమ్మ! ఆ గునపం ఆడ పడేసావేందిరా? సావాన్లు జాగరత్తరా యేబ్రాసోడా!"

"నాయనా! ఏంటి మీ హడావుడి?"

"అన్నా! ఇన్ని దినాలు రాజదాని ఏడోనని ఎదురుచూస్తా వున్నాం. ఇప్పుడు ఇజీవోడ అని చెప్పిన్రుగా! తట్టాబుట్టా సరుదుకొని ఆడకే పోతన్నాం!"

"మంచిది. మనకంటూ ఒక రాజధాని ఏర్పడ్డాక పరాయి కొంపన బ్రతకాల్సిన ఖర్మెందుకు?"

"అవునన్నా! ఎవురికైనా పని సొంత కొంపలోనే వుంటది గానీ - ఇంకేడుంటది?"

"ఆంధ్ర ప్రాంతం పట్లా, తెలుగు జాతి పట్లా మీ ప్రేమ చూస్తుంటే నాకు ముచ్చటేస్తుంది నాయనా!"

"థాంక్సన్నా!"

"మీరేం చేస్తుంటారు?"

"అన్నా! నువ్వు పోలీసోడివా?"

"కాదు."

"పేపరోడివా?"

"కాదు గానీ - మీరేం చేస్తుంటారో చెప్పారు కాదు."

"చెప్పటానికేవుందన్నా? మేం దొంగలం. రాత్రేళ ఇళ్ళకి కన్నాలేసి దోచుకుంటాం. పగటేళ ఆడోళ్ళ మెడలో గొలుసులు నూకుతుంటాం."

(picture courtesy : Google)

100 రోగం

'100 రోజుల ఎన్డీయే పాలన ఎలా వుంది?'

చస్తున్నా! పేపర్లలో, చానెళ్ళలో ఒకటే చర్చలు. ప్రజలకి ఈ 100 రోజుల ఆబ్సెషన్ ఏవిటో అర్ధం కాదు.

ఈ 100 గూర్చి నా అభిప్రాయాలు ఇంతకు ముందోసారి గురజాడ మహాశయా! మీకు ప్రమోషనొచ్చింది అనే పోస్టులో రాశాను. ఆ పోస్టు రాసి (దాదాపు) రెండేళ్ళైనా ఈ 100 పవిత్రత గూర్చి నా అజ్ఞానం అధమ స్థాయిలోనే వుండిపోయింది.

సినిమా విజయవంతం అయిన ఉత్సాహమో, బ్రాండ్ వాల్యూ పెంచుకునే ప్రయత్నమో తెలీదు కానీ - సినిమావాళ్ళు 100 రోజుల పండగ చేసుకుంటారు. 'సినిమా' వ్యాపారం కాబట్టి అర్ధం చేసుకోవచ్చు. 'ప్రభుత్వం' వ్యాపారం కాదు గదా!

తుమ్మితే ఊడిపోయ్యే సంకీర్ణ ప్రభుత్వాలు 100 రోజుల పండగ చేసుకోడం కూడా అర్ధం చేసుకోవచ్చు. ఎందుకంటే - ప్రభుత్వం అన్ని రోజులు నిలబట్టమే గొప్ప విజయం కాబట్టి!

ఇవ్వాళ మోడీ ప్రభుత్వం అంబుజా సిమెంట్‌తో కట్టిన గోడంత బలంగా వుంది కదా! మరప్పుడు మోడీ ప్రభుత్వానిక్కూడా ఈ వందరోజుల గోలేంటి?

మిత్రులారా! ప్రజాసేవలో ప్రతి రోజూ విలువైనదే. బాధ్యతగా పనిచేసే ప్రభుత్వాలు 100 లాంటి అంకెల 'మైలురాయి'ని పట్టించుకోరాదు. కేంద్రప్రభుత్వ స్థాయిలో తీసుకునే ఆర్ధిక, రాజకీయ నిర్ణయాల (అవి ప్రజానుకూలమైనా, వ్యతిరేకమైనా) ఫలితాలు సామాన్యులకి చేరాలంటే సమయం పడుతుంది. ఆ సమయం 203 రోజులు కావచ్చు, 401 రోజులు కావచ్చు (పెట్రోలు, ఉల్లిపాయల ధరల పెంపు ఇందుకు మినహాయింపు).

తమ 100 రోజుల పాలన గూర్చి కొన్ని ప్రభుత్వాలు రివ్యూ చేసుకుంటాయి. అది ఆయా రాజకీయ పార్టీలు, ప్రభుత్వాల చిత్తం. కాదన్డానికి నువ్వెవరివి?

నేనేవర్నా? నేను భారతీయుణ్ణి, సామాన్య మానవుణ్ణి, బాధ్యత కలిగిన పౌరుణ్ణి. ఇంకా చాలా 'ణ్ణి'ని (రాద్దామంటే జ్ఞాపకం రావట్లేదు).

అంకెల్లో నాకు నచ్చని అంకె 100. 100 డౌన్ డౌన్! 100 నశించాలి! 100 చావాలి!

ముగింపు -

"అయ్యా డాక్టరు బాబూ! ఈ బ్లాగులోణ్ణి మీ ఆస్పత్రిలో నిన్ననగా ఎడ్మిట్ చేశాం. ఇంతకీ - వీడికి 100 అంటే అంత ఆవేశం, ఆయాసం ఎందుకో తెలిసిందా? తొందరగా చెప్పండి సార్!"

"హోల్డాన్! ఆ విషయం తెలుకోడానికే - డయాగ్నోసిస్ కోసం పేషంట్ శరీరంలోంచి రెండు లీటర్ల రక్తం లాగి అన్నిరకాల పరీక్షలూ చేశాం. మెదడుకి CT స్కాన్, MRI, PET స్కాన్, SPECT స్కాన్ తీశాం. EEG, EMG, NCV స్టడీ చేశాం."

"ఓర్నాయనో! 100 గూర్చి తెలుకోడానికి 100 పరీక్షలా!"

"మీరలా మాట్లాడకూడదు. మా ఆస్పత్రిలో ఆ ఫెసిలిటీస్ అన్నీ వున్నాయి. అవి చెయ్యకుండా మాకు రోగం అర్ధం కాదు."

"సారీ సార్! ఇంతకీ ఈ 100 రోగం ఏంటి?"

"ఈ బ్లాగులోడు చిన్నప్పట్నుండి 100 మార్కులకి పరీక్షలు రాశాడు. ప్రతి పరీక్షని కొరివి దెయ్యాన్ని చూస్తున్నట్లు జడుసుకుంటూ, పాత సినిమాల్లో హీరోయిన్లా ఏడ్చుకుంటూ పరీక్షలు రాశాడు. అందువల్ల వీడికి పునర్జన్మ సినిమాలో నాగేస్సర్రావుకి మంటంటే భయం ఏర్పడ్డట్లు - 100 అంటే భయం ఏర్పడిపోయింది. అయితే - ఆ విషయం వీడు వొప్పుకోడు. కానీ - ఏవో చెత్త వాదనలతో 100 కి వ్యతిరేకంగా రాస్తుంటాడు. 100 ని వ్యతిరేకించడం చట్టరీత్యా నేరం కాదు. కనుక మీకే ఇబ్బందీ లేదు."

"మరి ఈ రోగం తగ్గడానికి ట్రీట్‌మెంట్?"

"మా టెస్టుల్లో తేలిందేమనగా - ఈ రోగం చిన్న మెదళ్ళో చిన్నగా మొదలై, పెద్ద మెదళ్ళోకి పెద్దగా వ్యాపించి, వెన్నుపూసలోంచి కిందకి దిగింది. ఈ కేసు మా వైద్యశాస్త్రానికే ఒక చాలెంజ్, ప్రస్తుతానికి దీనికి మందు లేదు. ఆ పక్కనే చిన్న మసీదు దగ్గర తాయెత్తులు కట్టే పెద్ద సాయిబు గారున్నారు. ఆయన్తో తాయెత్తు కట్టించుకునే నా భార్య మూర్చరోగం తగ్గించుకున్నాను. మీరు కూడా వీణ్ణి అక్కడికి తీసుకుపోయి ఒక తాయెత్తు కట్టించండి, 100 రోగం దెబ్బకి తగ్గిపోతుంది!"

"ఆహా! డాక్టరుగారు! మీరెంత గొప్పవారండీ! ఇంత పెద్ద విషయాన్ని చిన్నచిన్న టెస్టుల్తో తేల్చేశారు! మీరెంత దయార్ధ్ర హృదయులండీ! ఇదే ఇంకోళ్ళయినట్లైతే ఒక నెల్రోజులు అబ్జర్వేషన్‌లో పెట్టుకుని ఏకంగా ఎకరం పొలం అమ్మించేవారు. థాంక్సండీ బాబు థాంక్సు!"

(picture courtesy : Google) 

సమాజం - నేరం

ఇవ్వాళ దక్కన్ క్రానికల్ ఐదో పేజిలో ఒక వార్త. రేప్‌లు చేసేవాళ్ళ కాళ్ళూ, చేతులూ నరికేసే శిక్ష విధించాలని ఒక మహిళా నాయకురాలు అన్నారు. ఒక మహిళగా ఆవిడ తన కోపాన్ని, ఆవేదనని వెళ్ళగక్కడం మనం అర్ధం చేసుకోవచ్చు. రేప్ అనేది అత్యంత దుర్మార్గమైన నేరం. అందువల్ల రేప్ నేరస్తుల పట్ల నాకేవిధమైన సానుభూతీ లేదు.

నేను పీజీ చేసేప్పుడు సమిత్ రాయ్ నాకు సీనియర్ (ఇప్పుడు ఆస్ట్రేలియాలో సెటిలయ్యాడు). నేను మొదటి సంవత్సరంలో వుండగా - 'సొసైటీ అండ్ క్రైమ్' అనే అంశంపై సెమినార్ లెక్చర్ ఇచ్చాడు. వివిధ సమాజాల్లో నేరాన్నీ, నేరస్వభావాన్నీ ఎవరు ఎలా అర్ధం చేసుకున్నారో - ఆ అవగాహనలోని లోపాల్నీ వివరంగా, ప్రతిభావంతంగా చెప్పాడు. అటు తరవాత జరిగిన చర్చలో ఎన్నో రిఫరెన్సుల్ని ఉటంకిస్తూ చాలా ఆసక్తికర విషయాల్ని ప్రస్తావించాడు సమిత్ రాయ్.

సెకండ్ యూనిట్ ప్రొఫెసర్ అననే అన్నాడు - "సమిత్! నువ్వు నేరస్తుల తరఫున వాదిస్తున్నట్లుగా వుంది!"

సమిత్ రాయ్ ఒక క్షణం ఆలోచించి అన్నాడు - "ఏమో! అయ్యుండొచ్చు. అందరూ నేరస్తుల్ని అసహ్యించుకుంటారు. ఇదో స్టీరియోటైప్ ఆలోచన. కానీ - మనం నేరాన్ని అర్ధం చేసుకోటానికి ప్రయత్నించాలి. ఒక సమాజమే నేరమయంగా అయిపోతున్నప్పుడు, నేరస్తులు దాని బై ప్రొడక్ట్స్ మాత్రమే. ఫ్యాక్టరీలో వేస్ట్‌ని తగ్గించుకోటానికి ప్రయత్నిస్తామే కానీ - అసహ్యించుకోం కదా!" సమిత్ వాదన ఇలా సాగింది.

ఆరోజు సమిత్ రాయ్ వాదన పూర్తిగా ఎకడెమిక్‌గా సాగింది. నాకు ఇవ్వాళ కాళ్ళూ చేతులూ నరకే శిక్ష చదవంగాన్లే సమిత్ గుర్తొచ్చాడు. మిత్రమా! సీనియర్ గా నువ్వు నాకెంతో సహాయం చేశావు. నీ గైడెన్స్ వల్ల నేను చాలా లాభ పడ్డాను. అందుకు నీకు కృతజ్ఞతలు.

ఇంక రాయడానికి పెద్దగా ఏం లేదు. మీరు చాలాచోట్ల చాలాసార్లు చదివిన విషయాలే.

నేరాలు జరగడానికి అనేక కారణాలున్నాయి. ఆర్ధిక పరమైన కారణాలు (కరువు జిల్లాల్లో నేరాలు ఎక్కువ), సామాజిక పరమైన కారణాలు (బీహార్‌లో నేరాలు ఎక్కువ), మత్తు పదార్ధాల వాడకం (ఆల్కహాల్ వాడకానికీ నేరాలకి సంబంధం వుంది. కానీ మన ప్రభుత్వాలు ఈ పాయింట్ పట్టించుకోవు).. ఇట్లాంటివి చాలానే వున్నాయి. 

తీవ్రమైన నేరాలకి తీవ్రమైన శిక్ష డిటరెంట్ గా ఉంటుందని కొందరూ, అందుకు సరైన ఋజువు లేదని మరికొందరూ వాదిస్తారు. అంతకన్నా ముఖ్యంగా - మన దేశంలో సత్వర న్యాయం జరగట్లేదని నా అభిప్రాయం. ఇందుకు ఒక ఉదాహరణ చుండూరు హత్యల కేసు.

ఒక సమాజంలో మనిషి - కనీసమైన డీసెన్సీతో మనిషిగా బ్రతికే అవకాశం లేక - దరిద్రం, ఆకలి, నిరుద్యోగం, వివక్షత వల్ల నేరస్తుడుగా ఎలా మారతాడో రాజ్ కపూర్ ఆవారా సినిమాలో చాలా ఎఫెక్టివ్‌గా చెప్పాడు. 'ఆవారా' గూర్చి ఒక పోస్టు రాశాను, ఓపికున్నవాళ్ళు చదువుకోవచ్చు.

(picture courtesy : Google)